Nederland heeft in Europees verband de doelstelling aanvaard om in 2020 op duurzame wijze te voorzien in 14% van de energieconsumptie. Het kabinet heeft ervoor gekozen om een extra stap te zetten en gaat voor een aandeel duurzame energie van 16% in 2023. In het Energieakkoord van september 2013 zijn afspraken gemaakt over de invulling van de extra 2%. Windenergie vormt een belangrijke bron om deze doelstelling te bereiken. Sterker nog, windenergie staat in het Energieakkoord met stip op één als bron om de hernieuwbare energiedoelstelling te halen. In lijn hiermee is de vaststelling van de Structuurvisie Windenergie op Land (SvWOL) op 28 maart 2014. In deze structuurvisie zijn elf plekken in Nederland aangewezen waar de komende jaren grootschalige windenergieprojecten, projecten met een opgesteld vermogen van 100 MW of meer, worden gerealiseerd.
In een artikel in het Nederlands Tijdschrift voor Energierecht (2016, nr. 1) geven R.J.J. Aerts en A.J. van der Ven een korte beschrijving van de manier waarop windturbines geluid veroorzaken, daarna staan zij stil bij het juridisch kader waarin het aspect geluid gereguleerd is. Voor een goed begrip gaan zij daarbij eerst in op de wijze waarop de besluitvorming bij het realiseren van windparken plaatsheeft. Daarna bespreken zij de in het Besluit algemene regels voor inrichtingen milieubeheer opgenomen normstelling voor geluid en de wijze waarop deze wordt toegepast en gehandhaafd. Vervolgens bespreken zij de mogelijkheid om met maatwerkvoorschriften af te wijken van de normstelling in het Activiteitenbesluit. Tot slot stippen zij een paar bijzondere aspecten van windturbinegeluid aan. Het gaat om laagfrequent geluid, pulsgeluid en onderwatergeluid. R.J.J. Aerts en A.J. van der Ven sluiten af met een beknopte doorkijk naar de effecten van windturbinegeluid op de natuur.
U kunt het gehele artikel
hier
lezen.
