"âZe zijn helemaal gek aan het worden daar op de bouwâ, zegt mijn buurman die een onderaannemingsbedrijfje heeft in het afhangen van deuren. âNiets komt fatsoenlijk meer af, het juiste materiaal is er nooit op tijd en het is altijd paniekvoetbal op iedere klus waar ik momenteel op werk. De organisatie op een beetje bouwproject is compleet zoek en als er al mensen rondlopen weten ze vaak niet waar ze mee bezig zijn of kan ik ze niet verstaan.â Zo maar een paar zinnen uit een gesprek op de oprit van zijn huis."
Dit zijn geen bemoedigende woorden voor een bouw die qua productiecijfers floreert. En die buurman; dat zal wel een oude mopperkont zijn, denkt u wellicht. Nou nee, het is een ras optimist die zelfs in de zwaarste jaren van de crisis altijd met zijn hoofd omhoog liep, ook al moest hij soms zijn werk aannemen voor belachelijk lage prijzen. En nu: er is werk in overvloed. Wie werken wil heeft klussen voor het uitkiezen, en als je vakwerk levert kun je weer vragen wat je wilt.
Maar hoe komt dit? Naar mijn idee maar door één ding. Namelijk door gebrek aan gekwalificeerd personeel. Als je de krant openslaat wordt je geconfronteerd met de meest sombere verhalen over personeelstekorten, gebrek aan vakmanschap en stilvallende bouwprojecten doordat er geen materiaal of personeel is waarmee het bouwwerk kan worden gerealiseerd. Door deze druk gaat de kwaliteit in het bouwproces snel achteruit.
Zowel in de kwaliteit van de aanvragen als ook tijdens de uitvoering komt het BWT weer veel meer fouten tegen, en de faalkosten nemen echt weer hand over hand toe.
Maar wat is nu de oplossing? Daar is al veel over geschreven, maar oplossingen ben ik nog niet echt tegengekomen. Ik heb ze ook niet direct, en het is ook niet eenvoudig, maar naar mijn mening is de oplossing voor dit probleem zeker niet de Wet kwaliteitsborging. Met deze wet zal door de private kwaliteitsborger namelijk de vinger alleen nog maar meer op deze zere plek worden gelegd, maar kan deze, hoe goed hij zijn werk ook gaat doen, de wond niet genezen.
Het probleem zit hem naar mijn mening veel verder naar voren, en dit werd me weer duidelijk door de trieste nieuwsberichten over de VMBO-ers in Maastricht. Ik heb er al eerder over geschreven, maar we nemen onze vakmensen van de toekomst niet serieus. Het zijn weer de VMBO-ers die de school onvoldoende serieus heeft genomen. De Mavo, Havo en VWO-ers op die school hadden hun zaken goed voor elkaar, maar het schrobputje van onze scholengemeenschappen die juist de vakmensen van de toekomst moeten leveren zijn hier weer het slachtoffer. En is het alleen in Maastricht zo? Ik denk het niet. Ook mijn dochter op het VMBO op de Veluwe heeft veel meer uitvaluren dan haar vriendinnen en vrienden op een hoger niveau. En dit terwijl deze VMBO leerlingen juist extra kwalitatieve docenten nodig hebben om hun talenten aan te spreken.
Naar mijn mening kan dit probleem alleen worden opgelost door afscheid te nemen van de grote scholengemeenschappen waarbij het aanzien van de leerling wordt gemeten aan het niveau van zijn opleiding. We moeten weer in gaan zetten op technisch vakonderwijs al vanaf de basisschool. Ver weg van de toekomstige wetenschappers, natuurhistorici en technologen. Terug naar de ambachtsschool en LTS waar het werken met de handen als spelen in de eredivisie van die sport wordt gezien. Daar kwamen vakmensen vanaf die gemotiveerd waren om zich verder te ontwikkelen waardoor zij het materiaal en de handjes kunnen leveren om de kwaliteit van de bouw te redden.
Als we niet snel landelijk alles gaan inzetten om juist onze vakmensen van de toekomst het beste onderwijs te gaan geven dat er is, dan kan het kabinet wel allerlei ambities hebben over zoveel duizenden nieuwe huizen en het verduurzamen van heel gebouwd Nederland, maar dan moeten we over een aantal jaar constateren op basis van uitgebreide rapporten en onderzoeken geschreven door voormalig VWO-ers dat BV Nederland weer pijnlijk heeft gefaald.
