In het bestemmingsplan Tonden van de gemeenteraad van Brummen wordt een voormalige (tweede) bedrijfswoning overeenkomstig het feitelijk gebruik bestemd als plattelandswoning. De melkrundveehouderij komt tegen die bestemming op omdat – kort en goed – wordt gevreesd voor een beperking in de bedrijfsvoering nu en in de toekomst.
Eén van de argumenten die wordt aangevoerd is dat er geen onderzoek is gedaan naar het mogelijke risico van besmettelijke dierziekten voor de gezondheid van de bewoners van de plattelandswoning. Zij verwijst naar het rapport "GGD-richtlijn medische milieukunde Veehouderij en gezondheid" uit 2020. In dit rapport wordt nader onderzoek aanbevolen bij gevoelige bestemmingen binnen 250 m van een veehouderij. De afstand tussen de plattelandswoning en de melkrundveehouderij is veel kleiner dan 250 m. De maatschap betoogt verder dat de raad voorbij is gegaan aan de risico’s van endotoxinen van de veehouderij voor de gezondheid van de bewoners van de plattelandswoning. In dit verband wijst de maatschap op een aantal uitspraken van de Afdeling, waaruit de Afdeling heeft overwogen dat er weliswaar geen wettelijk toetsingskader is voor de gevolgen van endotoxinen, maar dat dit onverlet laat dat de raad de mogelijke gezondheidseffecten daarvan moet betrekken bij het beoordelen van de ruimtelijke aanvaardbaarheid van het plan. De raad heeft bij het voorbereiden van het plan geen aandacht besteed aan de eventuele gevolgen van de verspreiding van dierziekten en de emissie van endotoxinen voor de gezondheid van de bewoners van de plattelandswoning. Volgens de raad was dit niet nodig, omdat het hier niet gaat om een burgerwoning, maar om een plattelandswoning die onderdeel blijft uitmaken van de inrichting. De Afdeling overweegt op 20 maart 2024 (ECLI:NL:RVS:2024:1148) dat het standpunt van de gemeenteraad onjuist is. De gemeenteraad dient gelet op artikel 3.1 Wro de mogelijke gevolgen van de emissie van endotoxinen bij veehouderijen te betrekken bij het vaststellen van een bestemmingsplan (zie bijvoorbeeld ook de uitspraak van de Afdeling 3 juli 2019, ECLI:NL:RVS:2019:2215).
