2.1De rechtbank gaat uit van de volgende feiten.

- Eiser is eigenaar van de percelen aan de [adres] , kadastraal bekend gemeente Oost-, West- en Middelbeers, sectie [nummer] , nummers [nummer] en [nummer] .

- In het geldende bestemmingsplan “Buitengebied, correctieve herziening” (het bestemmingsplan) zijn de percelen voorzien van een bouwvlak met een woonbestemming, waarop de woning van eiser is gelegen. Voor het overige rusten op de percelen de bestemmingen ‘Natuur’, ‘natte natuurparel’ en de aanduiding ‘500 meter zone Natura 2000’.

Direct ten zuidoosten van de percelen ligt (een deel van) het Natura 2000-gebied Kempenland West. Dit deel grenst aan de Kromvensedijk.

- Direct ten zuidoosten van de percelen ligt (een deel van) het Natura 2000-gebied Kempenland West. Dit deel grenst aan de Kromvensedijk.

- Op de percelen van eiser stond een oude vrijstaande bungalow. Eiser heeft de bungalow verbouwd en uitgebreid. Verweerder heeft hiervoor bij besluit van 21 maart 2019 een omgevingsvergunning verleend.

- Eiser heeft een aantal werkzaamheden verricht op zijn percelen. Er zijn bomen gekapt en afgevoerd, er is een toegangspad verlegd en verhard en hierbij is verlichting aangelegd, er is een bijgebouw opgeknapt en er is een hek geplaatst.

- Deze activiteiten heeft de Werkgroep opgemerkt en zij heeft verzoeken om handhaving ingediend. Deze verzoeken hebben, al dan niet na heroverweging in bezwaar, geleid tot diverse besluiten van verweerder. Zowel eiser als de Werkgroep hebben beroep ingesteld tegen verschillende van deze besluiten. De rechtbank heeft uit een oogpunt van finale geschilbeslechting en in een poging het achterliggende conflict op te lossen, deze zaken gelijktijdig behandeld met de zaken over de verlening of de weigering van een omgevingsvergunning voor een inrit, hekwerken en een bijgebouw. Hieronder wordt een overzicht gegeven van de lopende procedures met betrekking tot de percelen van eiser naast de procedures die worden behandeld in deze uitspraak.

- Bij besluiten van 15 maart 2019 en 22 mei 2019 heeft verweerder aan eiser omgevingsvergunningen verleend voor het plaatsen van hekwerken op (een deel van) zijn percelen .De Werkgroep en Stichting Groen Kempenpand hebben hiertegen bezwaar gemaakt. Bij besluit op bezwaar van 16 oktober 2019 zijn de primaire besluiten herroepen. Hiertegen heeft eiser beroep ingesteld (SHE 19/3035). De Werkgroep heeft beroep ingesteld, voor zover verweerder in het besluit van 16 oktober 2019 heeft verzuimd om daadwerkelijk handhavend op te treden (SHE 19/3075).

- Op 27 november 2019 heeft een toezichthouder van verweerder, bij wijze van spoedeisende bestuursdwang, werkzaamheden op de percelen, kadastraal bekend gemeente Oost-, West- en Middelbeers, sectie [nummer] , nummers [nummer] en [nummer] , bestaande uit het vellen of doen vellen en uit het afvoeren of doen afvoeren van takken en boomstammen, mondeling stilgelegd. Op 29 november 2019 heeft verweerder het besluit alsnog bekengemaakt (het primaire besluit). Daarbij heeft verweerder verzoeker een last onder dwangsom opgelegd, waarbij verzoeker wordt geboden om te stoppen met het vellen en verwijderen van houtopstanden, op straffe van de verbeurte van een dwangsom van € 5.000,00 per week dat de werkzaamheden niet daadwerkelijk zijn gestaakt of gestaakt zijn geweest, met een maximum van € 25.000,00. Eiser heeft hiertegen bezwaar gemaakt en een verzoek om voorlopige voorziening ingediend. De voorzieningenrechter van deze rechtbank heeft in de uitspraak van 14 februari 2020 (SHE 19/3305) het verzoek om voorlopige voorziening toegewezen, voor zover verweerder verzoeker heeft belet om takken en boomstammen van de vellingswerkzaamheden af te voeren, en voor het overige afgewezen.

- In een apart besluit van dezelfde datum heeft verweerder eiser gelast vijf overtredingen op zijn perceel [adres] te Oost-, West- en Middelbeers, kadastraal bekend gemeente sectie [nummer] , nummer [nummer] , te beëindigen en beëindigd te houden. Eiser heeft hiertegen bezwaar gemaakt en een verzoek om voorlopige voorziening ingediend. Bij uitspraak van

28 februari 2020 (SHE 19/3213) heeft de voorzieningenrechter het verzoek om voorlopige voorziening toegewezen en het bestreden besluit ten aanzien van drie van de vijf lasten geschorst.

- Verweerder heeft op 12 september 2019 eiser gelast om de (ver)bouw van een schuurtje te staken en op 20 november 2019 gelast de bestaande schuur te verwijderen.

- Verweerder heeft in één besluit op bezwaar van 2 juni 2020 op de bezwaren van eiser tegen deze drie primaire besluiten van 29 november 2019 en 12 september 2019 besloten. Tegen dit besluit heeft eiser beroep ingesteld. Dit is geregistreerd onder zaaknummer

SHE 20/1857.

- Bij besluit van 7 mei 2020 heeft verweerder een door eiser op 11 februari 2019 aangevraagde omgevingsvergunning voor het verleggen van een inrit en het plaatsen van oriëntatieverlichting met toestemming voor een project nabij een Natura 2000- gebied op het perceel [adres] geweigerd mede vanwege het ontbreken van een verklaring van geen bedenkingen van het college van gedeputeerde staten van de provincie Noord-Brabant (GS). Eiser heeft hiertegen beroep ingesteld. Dit is geregistreerd onder zaaknummer SHE 20/2161. Op 3 maart 2021 heeft verweerder de aangevraagde omgevingsvergunning alsnog verleend. Verweerder heeft hierbij besloten dat een door GS verleende vergunning ingevolge artikel 2.7, tweede lid, van de Wet natuurbescherming van 31 augustus 2020 deel uitmaakt van het herstelbesluit.

- Op 3 maart 2021 heeft verweerder (na heroverweging) alsnog omgevingsvergunning verleend voor de activiteit bouwen voor het renoveren van het dak, een deel van de gevel en de kozijnen van een bijgebouw. Hiertegen heeft de Werkgroep beroep ingesteld. Dit is geregistreerd onder zaaknummer SHE 21/1432.

2.2Naast deze procedures zijn ook nog andere procedures tussen dezelfde partijen bij deze rechtbank aanhangig. Deze procedures hebben echter geen betrekking op de percelen van eiser met uitzondering van een zeer recent ingesteld beroep over een geslagen grondwaterput. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien deze recente zaak nog mee te nemen in de al lopende procedures.

4.1In het besluit van 1 mei 2020 zijn de volgende vier lasten onder dwangsom opgelegd:

• Eiser dient de aangelegde inrit binnen vier maanden te verwijderen en verwijderd te houden en het terrein dat een verandering heeft ondergaan te herstellen, alsmede de onverharde inrit op de oorspronkelijke locatie te handhaven, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 25.000,00 per week met een maximum van € 150.000,00. In het besluit van 1 mei 2020 heeft verweerder aangekondigd in te kunnen stemmen met een opschorting van de aan deze last verbonden begunstigingstermijn totdat op het beroep in zaak SHE 19/3457 is beslist.

• Eiser dient het verwijderen van houtopstanden en elke vorm van grondbewerking als gevolg van het verwijderen van houtopstanden te beëindigen en beëindigd te houden op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 5.000,00.

• Eiser mag de plaatselijke bodemstructuur en het natuurlijke reliëf van de bodem op alle percelen niet aantasten op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 5.000,00.

• Er mag geen beregening en besproeiing van de jonge aanplant op de percelen met ter plaatse gewonnen grondwater plaatsvinden op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 5.000,00.

• Aan de drie laatstgenoemde lasten is een maximum verbonden van € 75.000,00.

4.2De rechtbank merkt het besluit van 1 mei 2020 aan als een besluit als bedoeld in artikel 6:19 van de Awb, voor zover in dit besluit lasten onder dwangsom zijn opgelegd ter uitvoering van het besluit van 19 november 2019. De derde en de vierde last houden geen verband met het besluit van 19 november 2019 of het inleidende verzoek om handhaving van de Werkgroep, zodat deze besluitonderdelen een primair besluit zijn waartegen bezwaar openstaat. De rechtbank zal het hiertegen gerichte beroep van eiser niet niet-ontvankelijk verklaren en terugsturen naar verweerder. Omdat eiser verweerder op 23 maart 2021 heeft verzocht (voor zover nodig) om rechtstreeks beroep in te kunnen stellen en verweerder hiermee heeft ingestemd, zal de rechtbank het beroep van eiser, voor zover dit is gericht tegen de derde en de vierde last in het besluit van 1 mei 2020 ook inhoudelijk behandelen.

4.3Anders dan de Werkgroep in haar beroep opmerkt is het besluit van 1 mei 2020 niet voorbereid met de uitgebreide voorbereidingsprocedure. Dit is ook niet vereist en niet is gebleken dat verweerder hiertoe heeft besloten.

4.4De Werkgroep is het niet eens met de in het besluit van 1 mei 2020 aangekondigde opschorting van de begunstigingstermijn. De rechtbank is van oordeel dat deze aangekondigde opschorting van de begunstigingstermijn géén onderdeel uitmaakt van dit besluit. De aankondiging van de opschorting zelf is slechts een mededeling en heeft geen rechtsgevolg. Daarnaast had de opschorting moeten plaatsvinden in een aparte brief. Het beroep van de Werkgroep tegen het besluit van 1 mei 2020 kan dan ook niet zijn gericht tegen de aangekondigde opschorting van de begunstigingstermijn en de rechtbank zal niet verder ingaan op de gronden van de Werkgroep gericht tegen de voorgenomen opschorting van de begunstigingstermijn.

6.1Eiser is het niet eens met de oplegging van de eerste last in het besluit van 1 mei 2020. Eiser verwijst naar de aanvraag voor het aanleggen van de inrit van 11 februari 2019. Hij stelt zich op het standpunt dat deze omgevingsvergunning van rechtswege is verleend en dat een verklaring van geen bedenkingen van GS ten behoeve van de natuuractiviteit (als bedoeld in artikel 2.10, eerste lid, onder i, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) in samenhang met artikel 2.2aa, eerste lid, van het Besluit omgevingsrecht (Bor)). Daarom is er volgens eiser geen sprake van een overtreding.

6.2Verweerder heeft in het besluit van 1 mei 2020, onder verwijzing naar het ontwerpbesluit van 28 januari 2020 met een voorgenomen weigering van de gevraagde omgevings-vergunning, uitgelegd waarom tot handhavend optreden is overgegaan.

6.3.De rechtbank heeft heden in de uitspraak in de zaak SHE 20/2161 geoordeeld dat verweerder de aanvraag voor de inrit terecht heeft voorbereid met toepassing van afdeling 3.4 van de Awb, omdat een verklaring van geen bedenkingen van GS noodzakelijk was. Daarom is de omgevingsvergunning niet van rechtswege verleend. De verklaring van geen bedenkingen was niet meer noodzakelijk toen verweerder alsnog de gevraagde omgevings-vergunning voor de inrit verleende op 3 maart 2021, omdat GS op 31 augustus 2020 een natuurvergunning hebben verleend. De uitgebreide voorbereidingsprocedure is aangevangen voor de aanvraag van de natuurvergunning. Door het indienen van de aanvraag voor de natuurvergunning is de reguliere voorbereidingsprocedure (en artikel 3.9, derde lid van de Wabo) niet alsnog van toepassing op de aanvraag. Het indienen van de aanvraag voor de natuurvergunning betekent dus niet dat na verloop van tijd alsnog de gevraagde omgevingsvergunning van rechtswege is verleend. Bovendien is deze omgevingsvergunning dan nog niet in werking getreden, omdat deze niet is bekend gemaakt ingevolge artikel 4.10c, eerste lid, van de Awb. Ook is er nog steeds sprake van een overtreding, namelijk het aanleggen van een inrit zonder omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder b en artikel 2.2, eerste lid, onder e, van de Wabo. Dat eiser heeft verzocht om bekendmaking leidt niet tot een ander oordeel. Deze beroepsgrond slaagt niet.

7.1Eiser voert verder aan dat de omgevingsvergunning voor het aanleggen van de inrit kan worden verleend, omdat geen sprake is van een onevenredige aantasting van de natuurwaarden.

7.2De rechtbank begrijpt deze beroepsgrond zo dat eiser stelt dat sprake is van concreet zicht op legalisatie. De rechtbank is het hier niet mee eens. Ten tijde van het besluit van

19 november 2019 had verweerder nog geen ontwerpbesluit ter inzage gelegd met betrekking tot de omgevingsvergunning voor de uitrit. In het besluit van 1 mei 2020 merkt verweerder terecht op dat hij op 28 januari 2020 het ontwerpbesluit tot weigering van de omgevingsvergunning voor de uitrit ter inzage heeft gelegd. Ten tijde van het besluit van

1. mei 2020 was er dus geen concreet zicht op legalisatie. Overigens heeft verweerder op

7 mei 2020 de omgevingsvergunning voor de uitrit geweigerd vanwege het ontbreken van een verklaring van geen bedenkingen en omdat verweerder van mening was dat de aanleg van de inrit een onevenredige aantasting van de aanwezige natuurwaarden opleverde. De omstandigheid dat GS na het bestreden besluit van 1 mei 2020 een positieve ontwerp-beschikking tot het verlenen van een natuurvergunning ter inzage hebben gelegd, leidt daarom niet tot concreet zicht op legalisatie. De enkele omstandigheid dat eiser een aanvraag voor een omgevingsvergunning had ingediend, wil nog niet zeggen dat sprake is van concreet zicht op legalisatie. Deze beroepsgrond slaagt niet.

8.1Eiser stelt dat hij niet kan worden verplicht om het verleggen van een onverhard pad ongedaan te maken en het onverharde pad terug te brengen naar de oude plek. Eiser merkt bovendien op dat het verleggen van het pad naar de oude plek betekent dat hij weer bomen moet kappen en dan weer een overtreding moet begaan om aan de last te voldoen en een dwangsom verbeurt wegens overtreding van de tweede last in het besluit van 1 mei 2020. Daarnaast zou het verleggen van de inrit betekenen dat deze komt te liggen voor een inmiddels aangebracht hekwerk waarvan verweerder volgens eiser zou hebben toegezegd dat het hekwerk mag blijven staan.

8.2In het besluit van 1 mei 2020 heeft verweerder eiser gelast de aangelegde inrit binnen vier maanden te verwijderen en de oorspronkelijke situatie ter plaatse van de aangelegde inrit te herstellen. Daarnaast heeft verweerder eiser gelast de onverharde inrit op de oorspronkelijke locatie te handhaven. De aangevoerde beroepsgrond ziet op het tweede onderdeel van de last. Eiser stelt terecht dat, als er inmiddels bomen zijn geplant op de plaats van de oude onverharde inrit en als deze bomen moeten worden verwijderd, hij daarmee een houtopstand verwijdert en een dwangsom wegens overtreding van de tweede last verbeurt. Het opnieuw aanleggen van de onverharde inrit is daarmee bovendien aanlegvergunningplichtig op basis van artikel 14.4.1, onder a, van de planregels. Dat betekent dat eiser alleen aan dit tweede onderdeel van de last kan voldoen als hij eerst een aanlegvergunning aanvraagt en vervolgens ook krijgt. De planregels verplichten eiser niet om een bestaande onverharde inrit in stand te houden. Eiser mag zelf beslissen of hij een inrit aanlegt op zijn perceel en mag ook beslissen waar hij dit doet. Op het moment dat hij een inrit aanlegt en daarvoor één van de werkzaamheden in artikel 14.4.1 van de planregels moet uitvoeren, moet hij wel eerst een aanlegvergunning hebben. Dat heeft verweerder niet onderkend. Het tweede onderdeel van de last is naar het oordeel van de rechtbank dan ook te verstrekkend.. Deze beroepsgrond slaagt.

9.1Eiser stelt tot slot dat de aangelegde verharde inrit noodzakelijk is om de woning te bereiken en dat handhavend optreden onevenredig is. Omdat de woning positief is bestemd, moet de woning ook bereikbaar blijven.

9.2De rechtbank stelt vast dat de woning op de percelen van eiser positief is bestemd en dat tussen deze woonbestemming en de openbare weg gronden met de bestemming ‘Natuur’ liggen. Het is niet zo dat deze bestemming in de weg staat aan de aanleg van een uitrit. Er lag een onverharde uitrit en die had eiser kunnen laten liggen. De rechtbank ziet echter niet direct een absolute noodzaak om een verharde uitrit aan te leggen. Bovendien, als die noodzaak er zou zijn, bieden de planregels de mogelijkheid om de hiervoor noodzakelijke aanlegvergunning aan te vragen. Wat eiser niet had mogen doen, was een verharde uitrit aanleggen en daarvoor bomen kappen en gronden egaliseren zonder de daarvoor vereiste vergunning. Gelet op het feit dat het de bedoeling van eiser is om de uitrit te laten liggen, is sprake van een voortdurende overtreding van artikel 2.1, eerste lid, onder b, van de Wabo. Een opzettelijke overtreding van dit artikel is overigens een economisch delict als bedoeld in artikel 1a, tweede lid, van de Wet economische delicten. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank in het bestreden besluit geen aanleiding hoeven zien om van handhavend optreden af te zien.

11.1Eiser stelt in de eerste plaats dat de uitgevoerde kapwerkzaamheden geen overtreding zijn van enig wettelijk voorschrift, omdat deze werkzaamheden normaal onderhoud, gebruik en beheer in het kader van bos- en natuurbeheer betreffen.

11.2Verweerder heeft gesteld dat eiser zich in de bezwaarfase niet op één van de uitzonderingen in artikel 14.4.2 van de planregels heeft beroepen. De werkzaamheden zijn volgens verweerder geen bosbeheer, maar een omvorming van het bos.

12.1Eiser stelt verder dat de last te verstrekkend is, nu hij geen tak meer mag snoeien zonder een dwangsom te verbeuren.

12.2Eiser is gelast te stoppen met het verwijderen van houtopstanden en elke vorm van grondbewerking als gevolg van het verwijderen van houtopstanden. Volgens de rechtbank is duidelijk genoeg dat het hier gaat om het verwijderen van bomen en niet het snoeien van takken. Deze beroepsgrond slaagt niet.

13.1Eiser merkt verder op dat hij in de tweede last ook is gelast te stoppen met grondbewerkingen. Hij merkt op dat daar nog een last onder dwangsom voor is opgelegd. Eiser doelt hiermee op de derde last onder dwangsom in het bestreden besluit van 1 mei 2020.

13.2De rechtbank is van oordeel dat in de tweede last voldoende duidelijk is omschreven dat het gaat om grondbewerkingen als gevolg van het verwijderen van houtopstanden, bijvoorbeeld als een boom is verwijderd en een gat in de grond zou moeten worden gevuld. Deze beroepsgrond slaagt niet. Het beroep tegen de derde last wordt hierna behandeld.

14.1Eiser merkt op dat verweerder heeft nagelaten aan te geven welk wettelijk voorschrift hij zou overtreden.

14.2In het besluit van 1 mei 2020 staat niet aangegeven welke regel eiser zou hebben overtreden door het (mogelijk) aantasten van bodemreliëf.

14.3Ingevolge artikel 14.4.1, onder c, van de planregels is een aanlegvergunning noodzakelijk voor het ontgronden, afgraven, egaliseren, diepploegen, diepwoelen en ophogen van gronden.

14.4Het besluit van 1 mei 2020 is op dit punt naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende duidelijk. De rechtbank gaat ervan uit dat verweerder doelt op de overtreding van artikel 2.1, eerste lid, onder b, van de Wabo (handelen zonder aanlegvergunning), omdat verweerder in het besluit van 1 mei 2020 benadrukt dat eiser had moeten wachten op vergunningverlening en bij de wettelijke grondslagen melding maakt van dit artikel. De rechtbank ziet daarom aanleiding om dit gebrek in het bestreden besluit met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren.

15.1Eiser betwist dat het bodemreliëf en de bodemstructuur zijn aangetast. Verweerder heeft dit niet aangetoond.

15.2De Werkgroep voert aan dat eiser juist op perceel [nummer] het aanwezige natuurlijke reliëf heeft vernield door het perceel te egaliseren en een uitrit en een tuin aan te leggen. De Werkgroep ziet niet in waarom eiser niet is gelast dit ongedaan te maken.

15.3In het bestreden besluit staat dat het bodemreliëf op de percelen hoofdzakelijk in stand is gebleven. Verweerder relateert dit aan de verdere verwijdering van houtopstanden. In het bestreden besluit staat echter niet waar verweerder deze vaststelling op heeft gebaseerd. In dit besluit wordt niet verwezen naar het door verweerder ingewonnen advies van Staro van 3 maart 2020. De rechtbank is daarom van oordeel dat het besluit van 1 mei 2020 op dit onderdeel onvoldoende is onderbouwd en onvoldoende zorgvuldig is voorbereid. De beroepsgronden van eiser en de Werkgroep slagen.

15.4De rechtbank kan op basis van de gedingstukken (diverse foto’s) niet beoordelen of sprake is van egaliseren of andere aanlegvergunningplichtige werkzaamheden op de percelen van eiser. Het advies van Staro van 3 maart 2020 geeft een beschrijving van de percelen [nummer] en [nummer] . Hierin staat dat de bodem van beide percelen redelijk onbeschadigd is gebleven en dat het reliëf niet is aangetast. Deze bevindingen heeft de Werkgroep niet bestreden in het beroepschrift. In zoverre was er ook geen aanleiding om een last onder dwangsom op te leggen. In het advies van Staro van 3 maart 2020 wordt ook ingegaan op de werkzaamheden op perceel [nummer] . Staro acht het niet ondenkbaar dat het aanwezige reliëf is genivelleerd, dat intensievere werkzaamheden hebben plaatsgevonden en dat de doelstelling van deze werkzaamheden lijkt te zijn gericht op gecultiveerd gebruik. Dit heeft eiser niet bestreden. De rechtbank sluit daarom niet uit dat naast de aanleg van de inrit werkzaamheden zijn uitgevoerd als bedoeld in artikel 14.4.1, onder c, van de planregels.

15.5De rechtbank is van oordeel dat verweerder zelf moet gaan vaststellen wat er op de percelen is gebeurd. Op basis van deze constateringen moet verweerder beslissen of hij eiser gaat gelasten de eventuele aantastingen ongedaan te maken. Nu de Werkgroep beroep heeft ingesteld tegen het besluit van verweerder om géén herstel van een gedane overtreding te verlangen en het bestaan van deze overtreding niet op voorhand kan worden uitgesloten ziet de rechtbank aanleiding om verweerder te gelasten een nieuw besluit te nemen binnen tien weken na dagtekening van deze uitspraak.

16.1Eiser betwist dat sprake is van een overtreding. Hij verwijst hiertoe naar een brief van verweerder van 11 juni 2019 waarin verweerder aangeeft dat het plaatsen van een pompput op het perceel niet aanlegvergunningplichtig is.

16.2De Werkgroep voert aan dat het verboden is om op de percelen grondwater te onttrekken, of dat nu is voor beregening van jonge aanwas of andere doeleinden. Verweerder had ieder gebruik van grondwater moeten verbieden en had eiser ook moeten gelasten de geslagen pompput te verwijderen, aldus de Werkgroep.

16.3Verweerder heeft in het besluit van 1 mei 2020 gesteld dat hij heeft geconstateerd dat de jonge aanplant op de percelen van eiser regelmatig wordt beregend met grondwater dat ter plaatse is onttrokken. Dat is volgens verweerder in strijd met artikel 39.15.2, onderdeel a, van de planregels.

16.4Op de percelen van eiser rusten de bestemmingen ‘Natuur’ (artikel 14 van de planregels), ‘Natte natuurparel (artikel 30 van de planregels) en de aanduiding ‘500 meter zone Natura 2000’ (artikel 39.15 van de planregels). Het is juist dat het aanleggen van een pompput of het beregenen van jonge aanplant niet aanlegvergunningplichtig is op grond van artikel 14.4.1 van de planregels. Het is evenmin aanlegvergunningplichtig op grond van artikel 30.4.1 van de planregels.

16.5Op basis van artikel 39.15.2 van de planregels mogen geen grondwateronttrekkingen plaatsvinden, met uitzondering van bestaande grondwateronttrekkingen, grondwateronttrekkingen ten behoeve van de brandblusvoorziening bij agrarische bedrijven of nieuwe grondwateronttrekkingen die het gevolg zijn van de verplaatsing van een bestaande grondwateronttrekking en waarvoor een omgevingsvergunning is verleend. Bovendien mag de capaciteit van bestaande grondwateronttrekkingen en de capaciteit van nieuwe grondwateronttrekkingen na verplaatsing, niet worden vergroot. Er is geen sprake van een bestaande grondwateronttrekking. Door te beregenen met grondwater, vindt een grondwateronttrekking plaats. Dit is in strijd met artikel 39.15.2 van de planregels en een overtreding van artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo. Verweerder heeft dit terecht vastgesteld. Verweerder heeft ook vastgesteld dat beregening van jonge aanplant heeft plaatsgevonden en heeft hierin aanleiding kunnen zien om de vierde last onder dwangsom op te leggen. Dit is overigens geen preventieve last onder dwangsom, omdat de overtreding al had plaatsgevonden. De rechtbank ziet niet in dat het hebben van een put kan leiden tot een grondwateronttrekking als deze put niet wordt gebruikt. De enkele aanwezigheid van een put is geen overtreding van artikel 39.15.2 van de planregels, ook niet voor zover opslag van grondwater zou plaatsvinden in de put. De Werkgroep stelt wel terecht dat ieder gebruik van grondwater is verboden en dat, nu een grondwaterput niet voor niets wordt geslagen, er voldoende aanleiding is om ieder gebruik van ter plaatse gewonnen grondwater te verbieden, althans grondwater te onttrekken. De vierde last in het bestreden besluit van 1 mei 2020 schiet op dit onderdeel te kort en komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank zal verweerder gelasten een nieuw besluit te nemen binnen tien weken na dagtekening van deze uitspraak.

17.1Het beroep van eiser tegen het besluit van 19 november 2019 is gegrond, omdat dit besluit is genomen in strijd met artikel 7:11 van de Awb en onvolledig is. Omdat het besluit van 19 november 2019 wordt aangevuld met het besluit van 1 mei 2020 is er geen aanleiding deze beslissing te vernietigen.

17.2Het beroep van eiser en het beroep van de Werkgroep tegen het besluit van 1 mei 2020 zijn gegrond. Het besluit van 1 mei 2020 komt in aanmerking voor gedeeltelijke vernietiging. De rechtbank zal verweerder gelasten een nieuw besluit te nemen, voor zover het besluit van 1 mei 2020 is vernietigd.

14.4Omgevingsvergunning voor het uitvoeren van een werk, geen bouwwerk zijnde, of van werkzaamheden

30.4Omgevingsvergunning voor het uitvoeren van een werk, geen bouwwerk zijnde, of van werkzaamheden

39.15 500 meterzone Natura 2000