2.1De rechtbank gaat uit van de volgende feiten.

- Op het perceel waar de silo’s staan (verder: de projectlocatie), zijn de bestemmingsplannen “Industrieterrein C.H.V.” en “Industrielawaai C.H.V.” van toepassing. Deze bestemmingsplannen staan de bouw van een hotel op de silo’s niet toe.

- Vergunninghoudster heeft op 28 november 2018 een aanvraag eerste fase ingediend voor het gebruiken van de gronden en gebouwen in strijd met de ruimtelijke regels, op grond van artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). De aanvraag voor een omgevingsvergunning voor bouwen, de tweede fase, zal later worden ingediend.

- Verweerder heeft het besluit op de aanvraag eerste fase voorbereid met de uitgebreide voorbereidingsprocedure van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Deze procedure schrijft voor dat verweerder eerst een ontwerpbesluit neemt dat ter inzage wordt gelegd en waartegen belanghebbenden zienswijzen kunnen indienen.

- Eisers 1, 2 en 3 wonen op korte afstand van de projectlocatie aan onder meer de NCB-laan. Zij kunnen allen de silo’s zien vanuit hun woning. Een van de eisers 3 woont op relatief korte afstand (minder dan 70 meter) van de projectlocatie aan de Noordkade.

- Eiseres 4 heeft een diervoederfabriek aan de Zuidkade. De grens van deze inrichting ligt schuin tegenover het kanaal op ongeveer 20 meter afstand van de projectlocatie. Voor dit bedrijf is een Hinderwetvergunning verleend in 1997 door het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Veghel.

- Voorafgaand aan het bestreden besluit heeft verweerder een ontwerpbesluit vanaf 30 juli 2020 zes weken ter inzage gelegd. Eisers hebben hiertegen zienswijzen ingediend. Naar aanleiding hiervan zijn er aanvullende voorschriften aan de omgevingsvergunning verbonden.

3.1.Volgens eisers 2 en eiseres 4 is de grondslag van de aanvraag van 28 november 2018 verlaten door niet te beslissen op de aanvraag zoals die is ingediend. Het besluitgebied van het bestreden besluit wordt anders weergegeven dan in het ontwerpbesluit. De wijzigingen betreffen ook het projectgebied. Eisers beschouwen dit niet als een ondergeschikte wijziging van het ontwerpbesluit. Eiseres 4 vreest de gevolgen van de realisatie van het Silotel voor haar bedrijfsvoering. Het projectgebied is uitgebreid aan de westzijde en aan de zuid- en zuid-oostkant, direct langs het kanaal. Daardoor wordt de afstand tot haar locatie verkleind. Bovendien ligt haar laad- en loskade aan het kanaal direct tegenover het projectgebied voor het te realiseren Silotel. Volgens eiseres 4 zijn op de gronden waarmee het aanvankelijke projectgebied is uitgebreid ook hotelactiviteiten toegestaan omdat er geen beperkingen zijn gesteld aan de bouw in en het gebruik van het vergunde projectgebied.

3.2.Verweerder stelt zich op het standpunt dat de grondslag van de aanvraag niet is verlaten. Het project zelf is niet gewijzigd en ook het bestreden besluit ziet niet op een gewijzigd project, zo blijkt uit de ruimtelijke onderbouwing. Het gaat nog steeds om de realisatie van een hotel. Een planologische begrenzing van het project is niet vereist op grond van artikel 3.2. van de Regeling omgevingsrecht. Verder is in het bestreden besluit de aanduiding besluitgebied gebruikt. Ten behoeve van het bestreden besluit is geometrisch vastgesteld voor die gronden waar planologisch een afwijking van het bestemmingsplan noodzakelijk is ten behoeve van de realisatie van het project. Om deze reden is ook het (uit te breiden) parkeerterrein aangeduid en is een gedeelte van de Noordkade voor de windvoorzieningen meegenomen. In het ontwerpbesluit stond geen besluitgebied dus volgens verweerder is dit ook niet gewijzigd bij de verleende vergunning. Ook de gestelde voorschriften leiden er niet toe dat hier de aanvraag wordt verlaten.

3.3.Vergunninghoudster heeft desgevraagd aangegeven dat zij haar aanvraag heeft gewijzigd en dat de begrenzing van het plangebied met haar is afgestemd en op verzoek van haar is bepaald voorafgaand aan het ontwerpbesluit.

4.1.Eiseres 4 voert aan dat er niet is getoetst aan artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder d, van de Wabo, om af te wijken van het verbod onder 2, sub a van het voorbereidingsbesluit van 8 april 2020 (het voorbereidingsbesluit Omgevingswet). Eisers 2 voeren aan dat helemaal niet bekend is wat in het bestemmingsplan, dat in voorbereiding is, zal worden opgenomen, dus kun je dat verbod ook niet doorbreken.

4.2.Volgens verweerder is het bestreden besluit niet in strijd met het voorbereidingsbesluit Omgevingswet genomen. De gemeenteraad heeft bij besluit van 8 april 2020 verklaard dat een bestemmingsplan wordt voorbereid. Met een verwijzing naar het Masterplan is voldoende duidelijk wat er in het voor te bereiden bestemmingsplan mogelijk zal worden gemaakt. Het hotel past binnen het Masterplan CHV terrein en om deze reden kan het verbod zoals opgenomen in het voorbereidingsbesluit, doorbroken worden. In de bijlage bij het besluit is gemotiveerd van welke planologische onderdelen afgeweken dient te worden en onder welke motivering dit mogelijk is. In het bestreden besluit is artikel 2.12 van de Wabo genoemd, waarmee niet alleen voor het afwijken van het bestemmingsplan toepassing wordt gegeven aan artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 3, maar ook aan artikel 2.12, eerste lid, onder d.

5.1.Eiseres 4 voert aan dat mede vanwege de uitbreiding van het projectgebied, een nieuwe aanmeldnotitie had moeten worden opgesteld. Dit vanwege de kortere afstanden van het projectgebied tot de locatie van eiseres 4, hetgeen wellicht nadelig voor haar zou kunnen uitpakken.

5.2.Verweerder stelt dat op 6 november 2018 een vormvrij m.e.r.-beoordelingsbesluit is genomen. Het beoordelingsbesluit is 2 jaar oud en sluit aan op de aanvraag waar het bestreden besluit betrekking op heeft. Daarbij hebben er in de omgeving geen zodanige ontwikkelingen plaatsgevonden dat het m.e.r.-beoordelingsbesluit niet meer actueel is. Een nieuw m.e.r. beoordelingsbesluit en daarmee een nieuw onderzoek naar mogelijke (milieu)effecten is niet noodzakelijk. Volledigheidshalve is dit door hem bevestigd in een aanvullend m.e.r.-beoordelingsbesluit.

6.1.Eisers 1 vinden het belang om het hotel te bouwen niet goed onderbouwd. Verweerder is blijkbaar van mening dat het bouwen van het hotel noodzakelijk is voor het behoud van de silo’s, maar dat wordt op geen enkele wijze in de ruimtelijke onderbouwing onderbouwd.

6.2.Verweerder heeft niet gesteld dat de bouw van het hotel noodzakelijk is voor het behoud van de silo’s. De aanvraag voorziet in de bouw van een hotel en daar dient verweerder op te besluiten. Het hotel wordt als een wenselijke ontwikkeling gezien omdat daarmee onder andere de silo’s kunnen worden behouden.

6.3.De rechtbank overweegt dat verweerder moet beslissen op de aanvraag zoals die is ingediend. Het is niet aan verweerder om een andere invulling te geven aan de silo’s. Door aan te geven dat het hotel als wenselijke ontwikkeling wordt gezien omdat daarmee onder andere de silo’s kunnen worden behouden, heeft verweerder niet gesteld dat het bouwen van het hotel noodzakelijk is voor het behoud van de silo’s. Niet valt in te zien waarom verweerder het belang bij het behoud van de silo’s niet heeft kunnen betrekken bij de besluitvorming. Deze grond slaagt niet.

7.1.Zowel eisers 1, 2 als 3 vrezen verlies van hun privacy door de komst van het Silotel. Zij zijn bang dat hotelgasten of bezoekers van de skybar en het restaurant vanaf de hotelkamer of het balkon of vanuit de skybar of het restaurant bij hen in huis of in de tuin kijken. Verweerder heeft in het bestreden besluit het voorschrift opgenomen dat er geen toegang mogelijk dient te zijn vanuit de hotelkamers, bistro en skybar naar de balkons, maar hieruit blijkt niet op welke manier dit kan worden verwezenlijkt. Eisers 1 en 2 vinden dat met dit voorschrift hun belangen onvoldoende gewaarborgd zijn. Eisers 1 beschouwen het niet mogelijk maken van het betreden van de balkons als een bouwregel die niets zegt over het toegestane gebruik. Verder wordt in de voorschriften weliswaar gesteld dat ter hoogte van de entresol maatregelen dienen te worden getroffen die het zicht op woningen van omwonenden wegnemen of redelijkerwijs beperken, maar het is niet duidelijk wat die maatregelen zijn en of die maatregelen effect hebben. Eisers 3 voeren aan dat op basis van de uitgangspunten in de zichtlijnenstudie de zichthoek 17,54 graden is en niet 15 graden. Met deze zichthoek is er wel zicht op de tuinen. Eisers 1 merken op dat in de aanvullende studie niet is gemeten in de situatie dat men rechtstreeks tegen de gevel naar buiten kijkt. Dan zou er zowel zicht zijn in de tuin van de woning op [adres 2] (ongeveer 125 meter voor de woning en ongeveer 105 meter voor de tuin) als in de woning. Over mogelijke inkijk in de tuin(en) wordt enkel iets opgemerkt in de ruimtelijke onderbouwing.

7.2.Uit de ruimtelijke onderbouwing is verweerder gebleken dat alle verdiepingen, zo ook de skybar en bistro, voorzien zijn van balkons (balustrades) om hiermee het zicht op de nabije omgeving te ontnemen. Door de maatvoeringen, zowel hoogte als diepte, van de balkons (balustrades) vast te leggen in de voorschriften en het verbod om deze balkons toegankelijk te maken, wordt voorkomen dat op enige manier (onevenredige) inkijk bij omwonenden mogelijk is. Ook worden maatregelen ter hoogte van de entresol vereist. Tot een hoogte van 120 cm wordt aan de zijde van de [adres 2] een strook folie, ondoorzichtig glas of een beplating achter het glas opgenomen. Hierdoor blijft het vergezicht gehandhaafd, maar wordt zicht op nabijgelegen woningen voorkomen. Door bij de voorschriften te verwijzen naar paragraaf 3.2.6. van de ruimtelijke onderbouwing ter nadere verduidelijking, zijn in deze fase de maatregelen voldoende uitgewerkt om de privacy te beschermen. Verweerder gaat er van uit dat de balkons alleen gebruikt worden voor beheer en onderhoud. Een verdere specificering is in het kader van een goede ruimtelijke ordening niet noodzakelijk. De zichtlijnenstudie is correct uitgevoerd en schetst een zeer redelijk beeld van de praktijk. Met de nodige maatregelen blijft het zicht op de woningen en tuinen beperkt en is er geen onevenredige inkijk, zodat de privacy van omwonenden voldoende geborgd is. De situatie dat een persoon direct tegen het glas staat te kijken, is volgens verweerder niet realistisch.

7.3.Vergunninghoudster stelt zich op het standpunt dat niet alle eisers 3 belang hebben bij het beroep inzake privacy en zichtlijn omdat zij op grotere afstand wonen. In dit verband verwijst vergunninghoudster naar de uitspraak van de Afdeling van 3 september 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:3293). Ondanks de aanzienlijke afstand van de woningen tot het Silotel worden aanvullende maatregelen getroffen om eventueel verlies van privacy te voorkomen en wordt voldoende rekening gehouden met de belangen van omwonenden.

7.4.In ieder geval enkele van eisers wonen op relatief korte afstand en kunnen verlies van privacy ondervinden als iemand vanaf een balkon in hun woning of tuin kijkt. In zoverre ziet de rechtbank geen aanleiding deze beroepsgrond buiten beschouwing te laten omdat niet zou zijn voldaan aan het in artikel 8:69a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) opgenomen relativiteitsvereiste.

7.5.Ten aanzien van de balkons heeft de rechtbank in de uitspraak van 27 januari 2020 overwogen dat verweerder een voorschrift had moeten opnemen waarbij het betreden van de balkons (door hotelgasten) wordt verboden. De rechtbank begrijpt niet goed waarom verweerder desondanks heeft gekozen voor het huidige voorschrift. Nu heeft verweerder de toegang vanuit de hotelkamers, bistro en skybar naar de balkons verboden. Het is echter wel de bedoeling om de balkons te gebruiken voor facilitair gebruik (onderhoud en glazen wassen). De rechtbank ziet op voorhand niet in hoe in de tweede fase dan toegang tot de balkons wordt verschaft zonder dat wordt gehandeld in strijd met het opgenomen voorschrift. De rechtbank vindt het voorschrift nodeloos ingewikkeld en eisers hebben terecht opgemerkt dat hun belangen onvoldoende zijn geborgd. Deze beroepsgrond slaagt.

7.6.Ten aanzien van de entresol heeft verweerder in de voorschriften opgenomen dat ter hoogte van de entresol maatregelen dienen te worden getroffen en nadien in stand gehouden die het zicht op woningen van omwonenden wegnemen of redelijkerwijs beperken. Hij verwijst daarbij naar paragraaf 3.2.6. van de ruimtelijke onderbouwing, waarin staat dat tot een hoogte van 120 cm aan de zijde van de [adres 2] een strook folie, ondoorzichtig glas of een beplating achter het glas wordt opgenomen. Hierdoor blijft het vergezicht gehandhaafd, maar wordt zicht op nabijgelegen woningen voorkomen. Door bij de voorschriften te verwijzen naar paragraaf 3.2.6. van de ruimtelijke onderbouwing ter nadere verduidelijking en de eis dat de maatregelen moeten voldoen aan de in die paragraaf genoemde uitgangspunten, is volgens de rechtbank voldoende duidelijk welke maatregelen er moeten worden genomen om zicht op nabij gelegen woningen te voorkomen. Deze beroepsgrond faalt.

8.1.Eisers 1 en 2 bestrijden dat met de enkele verwijzing naar fase 2 voldoende is geborgd dat geen sprake zal zijn van onaanvaardbare lichthinder. Het aanlichten van het Silotel kan eenvoudig worden voorkomen door dit te verbieden, zo stellen eisers 3. Het Silotel zal door het ontwerp een alles overheersende lichtbron zijn die niet vergeleken kan worden met een appartementencomplex. Eisers 1 vinden dat nader had moeten worden onderbouwd dat het bouwplan niet tot onaanvaardbare lichthinder leidt.

8.2.Verweerder vindt dat in de uitspraak van 27 januari 2020 al is geoordeeld dat het Silotel op dit onderdeel niet in strijd is met een goede ruimtelijke ordening. Verder stelt verweerder zich op het standpunt dat deugdelijk gemotiveerd is dat een goed woon- en leefklimaat in deze omgeving gewaarborgd kan worden bij de realisatie van het hotel met bijbehorende verlichting. Met de welstandsbeoordeling in de tweede fase is het onderdeel aanlichting voldoende geborgd.

8.3.Vergunninghoudster verwijst naar de uitspraak van de Afdeling van 3 september 2014 over een hoteltoren met veel glas en verwacht geen onaanvaardbare lichthinder van het hotel. De omstandigheden zijn voldoende vergelijkbaar. Weliswaar zal ter plaatse van het hotel het nachtbeeld veranderen, maar dat is iets wat ook in een matig stedelijke omgeving als Veghel niet onaanvaardbaar is. Van belang is dat verweerder in de welstandsnota beperkingen heeft gesteld aan het toepassen van andere verlichting dan basisverlichting. Dit betekent dat het verlichtingsplan aan de buitenzijde van het gebouw sowieso onderdeel zal zijn van de welstandstoetsing in kader van de omgevingsvergunning tweede fase.

8.4.De rechtbank heeft in de uitspraak van 27 januari 2020 overwogen dat verweerder in het kader van een goede ruimtelijke ordening niet per se hoeft te toetsen aan de richtlijnen van de NSVV, maar ook op een andere manier kan motiveren of de leefomgeving van omwonenden wordt geconfronteerd met onaanvaardbare lichthinder. Eisers hebben nu geen gronden aangevoerd met betrekking tot hinderlijke gevelreflectie. Bovendien liggen de woningen van eisers 1 en 2 in een stedelijke omgeving en is er al veel licht in die omgeving door de verlichting van het parkeerterrein. Deze omstandigheden heeft verweerder bij zijn beoordeling mogen betrekken. De rechtbank heeft daarmee bedoeld dat er op grond daarvan geen aanleiding kan worden gezien voor het oordeel dat verweerder zich niet in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat geen onaanvaardbare lichthinder van het Silotel te verwachten is. Dit geldt zowel voor de verlichting van de buitenkant van het hotel als het licht vanuit het hotel. De rechtbank denkt hier nog steeds hetzelfde over. Deze grond slaagt niet.

9.3.Vergunninghoudster betwist het parkeerprobleem. De Noordkade beschikt over een zeer groot parkeerterrein dat in de loop der jaren is uitgebreid en ook qua indeling is geoptimaliseerd. Omdat er sprake is van een organische ontwikkeling van het CHV terrein waarbij bestaande industriële gebouwen ingevuld worden met nieuwe functies, is het hanteren van een parkeernorm en het bepalen van de parkeerbehoefte niet eenvoudig. Per (deel)vergunning is in de loop der jaren gekeken naar een maatwerkoplossing, maar een integrale benadering is tot nu toe achterwege gebleven. Het doel van de ontwikkeling van het CHV terrein is dat functies elkaar versterken en door de thematisering tot combinatiebezoek leiden. Onnodig ruimtebeslag voor parkeervoorzieningen moet daarbij worden voorkomen (artikel 3.1.6 lid 2 Bro) en er mag rekening gehouden worden met dubbelgebruik. De 120 parkeerplaatsen zijn nu niet aanwezig en worden nieuw aangelegd. Dat de locatie (op papier) eerder bij een andere vergunning (als reservering) is betrokken maakt dat niet anders. Feitelijk zijn ze niet aangelegd en was en is er geen behoefte aan extra parkeerplaatsen bovenop het daadwerkelijk aanwezige areaal.

9.4.Uit de uitspraak van de rechtbank van 27 januari 2020 volgt dat verweerder de parkeerbehoefte van het Silotel (inclusief de bezoekers van de skybar) op 120 parkeerplaatsen heeft kunnen stellen. Die parkeerplaatsen moeten dan wel gelegen zijn op eigen terrein. Het gebruik van parkeerplaatsen die bij eerdere vergunningverlening zijn betrokken is in strijd met artikel 6 van het “Paraplubestemmingsplan Parkeren”. De rechtmatigheid van eerder verleende vergunningen kan in deze procedure niet aan de orde komen.

9.6.De rechtbank leidt uit het verweerschrift af dat parkeerterrein P3 alleen noodzakelijk is om te gebruiken bij evenementen en dat verweerder in het bestreden besluit het gebruik van dit parkeerterrein niet noodzakelijk heeft geacht ten behoeve van het reguliere parkeren voor het Silotel. Het parkeerterrein P3 is ook niet als besluitgebied aangeduid. De beroepsgronden van eisers over het gebruik van parkeerterrein P3 behoeven daarom geen bespreking.

9.7.Verweerder heeft tijdens de zitting de rechtbank verzocht om zelf in de zaak te voorzien opdat, zo de rechtbank begrijpt, alsnog vergunning wordt verleend als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid onder c, voor het afwijken van artikel 6 van het “Paraplubestemmingsplan Parkeren” op grond van de opgemaakte parkeerbalans. Dit gaat de rechtbank te ver. De rechtbank stelt voorop dat het “Paraplubestemmingsplan Parkeren” een binnenplanse afwijkingsbevoegdheid heeft in artikel 4 van de planregels. Dit artikel biedt geen grondslag voor afwijking van artikel 6 (de Anti-dubbeltelregel). De rechtbank ziet geen aanleiding om zelf een vergunning te verlenen tot afwijking op grond van artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 3˚, van de Wabo. In de eerste plaats mist de rechtbank een goede verantwoording van deze afwijking. In deze verantwoording zouden de voorwaarden voor een binnenplanse afwijking op basis van artikel 4 van de planregels moeten worden betrokken. Hierbij zullen aanwezigheidspercentages en een maatgevende behoefte moeten worden bepaald. Ook moet komen vast te staan dat het hele CHV-gebied geen parkeertekort heeft. Deze gegevens moeten vaststaan op het moment van de uitspraak zelf. Dat betekent dus ook dat eventuele nieuwe functies mogelijk moeten worden meegenomen in de parkeerbalans. Bovendien zullen de belangen van restaurant Wittern en van andere vergunninghouders van reeds in het verleden vergunde projecten moeten worden meegewogen. Deze belangen heeft verweerder onvoldoende meegewogen in het verweerschrift en ter zitting. Daarom ziet de rechtbank geen aanleiding om nu zelf in de zaak te voorzien. Daarbij komt dat er ook ontwikkelingen buiten het besluitgebied plaatsvinden zoals de ontwikkeling van parkeerterrein P3 waarvoor een aparte omgevingsvergunning is aangevraagd. De rechtbank onderschrijft de noodzaak voor een integrale benadering van het parkeren op het CHV-terrein en denkt dat dit beter is dan per project een oplossing te zoeken. Die noodzaak voor een integrale benadering brengt ook met zich dat de rechtbank het niet zinvol acht om verweerder nog een kans te geven om de gebreken te herstellen in deze procedure. Een dergelijke kans betekent dat weer wordt gezocht naar een oplossing voor dit geval en niet voor het gehele terrein. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat de gemeenteraad niet meer bij de ontwikkeling van het CHV-terrein is betrokken sinds het vaststellen van het Masterplan CHV-terrein. Nu op 8 april 2020 een voorbereidingsbesluit is genomen waarbij door de gemeenteraad is aangegeven dat er een bestemmingplan wordt voorbereid voor het CHV-terrein, lijkt dit bestemmingsplan eerder de aangewezen mogelijkheid te zijn om het parkeren voor het gehele CHV-terrein te regelen.

10.1.Eiseres 4 vreest windhinder ter hoogte van haar laad- en loslocatie precies tegenover het Silotel als gevolg van het project. Deze vrees wordt niet weggenomen door de nadere rapportages.

10.3.Het belang van eiseres 4 ten aanzien van het windklimaat boven het water is in eerste instantie buiten beschouwing gelaten. Omdat verweerder onder toepassing van de uniforme openbare voorbereidingsprocedure (Afdeling 3.4. van de Awb) een hernieuwd besluit heeft genomen, mogen nieuwe gronden worden aangevoerd. De rechtbank verwijst daarvoor naar de uitspraak van de Afdeling van 18 maart 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:789).

10.4.Als het windklimaat bij de laad- en loslocatie van eiseres 4 als gevolg van het project zodanig verslechtert, dat eiseres 4 vaker moet stoppen met laden en lossen, wordt eiseres 4 beperkt in haar bedrijfsvoering. Dit is in strijd met een goede ruimtelijke ordening. Verweerder heeft in zijn verweerschrift en op de zitting toegelicht dat door het project windhinderklasse B en C aan de zijde van het kanaal, zijnde de laad- en losplaats van de schepen, zal optreden en windhinder klasse D op de plek waar de schepen liggen. Verweerder heeft echter onvoldoende onderzocht of hierdoor het laden en lossen wordt beperkt en eiseres 4 hierdoor in haar bedrijfsvoering wordt belemmerd. Dit is lastig omdat hier geen normen voor zijn. Maar dat ontslaat verweerder niet van zijn motiveringsverplichting. Overigens zal de windhinder boven water als gevolg van de voorgeschreven maatregelen worden beperkt. Deze grond slaagt.

11.1.Eisers 2 voeren aan dat de geluidseffecten van de bouwkundige maatregelen ter voorkoming van geluidhinder niet zijn onderzocht. Zij betwijfelen of de inname van ventilatielucht voor het Silotel op leefniveau voldoet aan de eisen in het Bouwbesluit 2012 ten aanzien van de geluidsproductie van installaties voor warmteopwekking, warmteterugwinning en luchtverversing. Eisers 3 vrezen voor geluidsoverlast van muziek in de binnentuin en op het dakterras. Verweerder had moeten onderzoeken of het mogelijk is om versterkte muziek af te spelen op het dakterras van het Silotel zonder de geluidsnormen van het Activiteitenbesluit milieubeheer (het Abm) en de Algemene plaatselijke verordening (Apv) te overschrijden. Eisers 3 vertrouwen niet op handhaving. Zij vinden het ook onjuist dat een vergunningsvoorschrift dat was opgenomen om hen te beschermen in het eerdere (vernietigde) besluit nu is geschrapt.

11.3.Vergunninghoudster wil de ventilatievoorziening ergens onder het hotel, in de nabijheid van de silo’s, opstellen. De precieze plaats zal in fase 2 worden bepaald. De afstand tussen de woning van eisers 2 en de installatie zal hoe dan ook aanzienlijk zijn. De kans dat eisers 2 van dit geluid iets zal merken, is nihil.

11.4.De rechtbank overweegt dat bij de tweede fase door vergunninghoudster toestemming wordt gevraagd voor de activiteit bouwen. Deze aanvraag zal verweerder moeten toetsen aan het Bouwbesluit 2012. Overigens kan verweerder handhavend optreden indien nadien blijkt dat het Bouwbesluit 2012 wordt overtreden. Verweerder heeft zich op het standpunt kunnen stellen dat er op voorhand geen aanleiding is om te veronderstellen dat door de ventilatievoorziening het Bouwbesluit 2012 zal worden overtreden.

11.5.In het vernietigde besluit van 2 juli 2019 had verweerder bepaald dat er in de buitenruimte geen (versterkte) muziek mag worden afgespeeld. De rechtbank was in de uitspraak van 27 januari 2020 van oordeel dat verweerder hiermee aan omwonenden al een extra bescherming heeft geboden en dat er geen onaanvaardbare geluidbelasting bij omwonenden kan optreden. In het bestreden besluit het verweerder het afspelen van versterkte muziek in de binnentuin en het terras toegestaan mits de geluidsgrenswaarden van het Abm en de Apv niet worden overschreden.

12.1.Eiseres 4 vreest dat de van haar afkomstige geurbelasting op het Silotel, gezien zijn hoogte, zodanig groot is dat bij een actualisering van haar milieuvergunning zij haar activiteiten niet kan voortzetten en dat haar bestaande rechten worden aangetast. Eiseres 4 onderbouwt deze grond met een rapport van haar deskundige (SPA WNF). Zij wijst in dit verband verder op een bedrijfsbezoek van het bevoegd gezag, het college van Gedeputeerde Staten van de provincie Noord-Brabant (verder GS) op 25 november 2020, waarbij eiseres 4 is verzocht een omgevingsvergunning milieu aan te vragen. De woningen in de omgeving vormen geen bedreiging voor de huidige bedrijfsvoering van eiseres 4, terwijl dit wel geldt voor het te realiseren Silotel. Eiseres 4 vindt het onwaarschijnlijk dat mensen niet gedurende langere tijd in de binnentuin en op het terras zullen verblijven in een hotel als dit. Zij wijst op een berekening van haar deskundige SPA WNF van de geurbelasting op 40 meter hoogte. Met het productiepakket van 2019 wordt ter plaatse van het Silotel de richtwaarde van 1,0 ouE(H)/m³ als 98-percentiel en de richt- en grenswaarde van 10 en 20 OuE(H)/m³ als 99,99-percentiel overal overschreden, soms tot 22 keer hoger dan de richtwaarde op grond van de Beleidsregel geur. Eiseres 4 heeft kritiek op de berekening van de geurbelasting en luchtventilatie door LBP Sight, omdat de omliggende bebouwing verkeerd is gemodelleerd en de berekening van het 99,99 percentielcontour leidt tot een onverklaarbare verplaatsing van de geurcontour van 5 OuE/m³ in zuidelijke richting. Volgens eiseres 4 is de technische uitvoering van de hotelkamers (met luchtverversing afkomstig van een installatie op de begane grond) onvoldoende geborgd. In dat geval zouden de hotelkamers toch als geurgevoelig object moeten worden aangemerkt. Verweerder heeft ten onrechte niet geborgd dat in het Silotel altijd sprake is van een overdruk waardoor lucht altijd van binnen naar buiten zal stromen en niet andersom. Bij de berekening van de luchtventilatie is er ten onrechte van uitgegaan dat het Silotel één grote ruimte is.

12.2Verweerder stelt zich op het standpunt dat op grond van de beschikbare informatie voor de gemeente er wel degelijk een gedegen (geur)onderzoek heeft plaatsgevonden waar hij vanuit mag gaan en op grond waarvan hij voldoende maatregelen heeft vereist om tot een goed woon- en leefklimaat te komen in het Silotel.

12.4In de uitspraak van 27 januari 2020 heeft de rechtbank het Silotel aangemerkt als een geurgevoelig object op basis van de definitie van de Wet geurhinder veehouderij (Wgv). De rechtbank gaat hierbij uit van de definitie van geurgevoelig object in artikel 1 van de Wgv. Ook in het Activiteitenbesluit milieubeheer dat in artikel 2.7a normen stelt voor geuremissies van bedrijven voor geurgevoelige objecten wordt in artikel 1.1 bij de definitie van geurgevoelig object aansluiting gezocht bij de Wgv. De Afdeling heeft in de uitspraak van 18 februari 2015 (ECLI:NL:RVS:2015:422) reeds geoordeeld dat de Wgv, gelet op de begripsomschrijving van een geurgevoelig object, alleen bescherming biedt aan personen tegen langdurige blootstelling aan geurhinder in gebouwen.

13.1.Eisers 1 en 3 hebben opnieuw de beroepsgrond inzake de verkeersbewegingen op de N.C.B. laan naar voren gebracht, omdat het aantal activiteiten op het CHV-terrein sinds de vorige uitspraak fors is toegenomen. Verweerder dient volgens hen opnieuw een Masterplan op te stellen, waarbij gekeken moet worden naar de capaciteit van de N.C.B. Laan, de algehele parkeerproblematiek en de inrichting van het terrein. Dit is noodzakelijk omdat verweerder steeds verder afdrijft van de uitgangspunten van het Masterplan CHV-terrein.

13.2.Verweerder stelt zich op het standpunt dat de N.C.B.-laan de verkeersbewegingen van en naar het CHV-terrein kan verwerken. Verweerder is bekend met de plannen en de bouw en gebruik van de nieuwe functies. Daarover is de eigenaar ook aangeschreven en is het gebruik gestaakt. Vooralsnog worden de vergunningen voor deze functies voorbereid, doch zijn deze nog niet verleend. Het besluit is gebaseerd op correcte uitgangspunten.

13.3.De rechtbank overweegt dat eisers deze beroepsgrond niet meer naar voren kunnen brengen aangezien zij deze in de vorige procedure die heeft geleid tot de uitspraak van 27 januari 2020 al naar voren hebben gebracht. De rechtbank heeft in overweging 14.3 deze grond uitdrukkelijk en zonder voorbehoud verworpen. Op grond van de uitspraak van de Afdeling van 18 maart 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:789) geldt voor gronden waarover bij uitspraak reeds een oordeel is gegeven, dat dit oordeel met de uitspraak in rechte is komen vast te staan. Deze grond slaagt niet.

14. De beroepen van eisers 1, 2, 3 en 4 zijn gegrond. Daarom vernietigt de rechtbank het bestreden besluit. De rechtbank ziet geen aanleiding om verweerder in de gelegenheid te stellen de gebreken te herstellen in een bestuurlijke lus. Verweerder zal daarom een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak. De rechtbank stelt hiervoor een termijn van 26 weken.

15. Omdat de rechtbank de beroepen gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eisers 1, 2, 3 en 4 het door hen betaalde griffierecht vergoedt. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eisers gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast voor eisers 1, 2, 3 en 4, elk afzonderlijk, op € 1.068,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting).

16. Indien de bestuursrechter aan het bestuursorgaan een termijn stelt voor het nemen van een nieuw besluit, moet het bestuursorgaan zich daaraan houden. Als en zodra deze termijn niet gehaald wordt, is het bestuursorgaan in gebreke. De rechtbank verwijst daarvoor naar de uitspraak van de Afdeling van 24 december 2019 (ECLI:NL:RVS:2019:4403).

17. Inmiddels heeft verweerder op 1 december 2020 een nieuw besluit genomen. Het belang van eisers 2 bij een beoordeling van de beroepen tegen het niet tijdig beslissen is daarmee komen te vervallen. Verweerder heeft immers al een besluit genomen. De rechtbank verklaart deze beroepen niet-ontvankelijk. De rechtbank verwijst daarvoor naar de uitspraak van de Afdeling 1 april 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:961, r.o. 2.1).

18. Eisers 2 hebben verder verzocht de hoogte van de ingevolge afdeling 4.1.3. van de Awb door verweerder verbeurde dwangsom vast te stellen. De rechtbank overweegt dat verweerder aan eisers geen dwangsom heeft verbeurd omdat het de dwangsom alleen aan de aanvrager van de beschikking kan verbeuren. Dit betekent dat geen dwangsom als bedoeld in artikel 4:17 van de Awb aan eisers is verbeurd. Zie de uitspraak van de Afdeling van 27 juli 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:2098, r.o. 7.2.). Bovendien is de uitspraak van 10 augustus 2020 van deze rechtbank vervallen. De rechtbank ziet geen aanleiding te bepalen dat verweerder een nieuw besluit moet nemen op de aanvraag op straffe van een dwangsom.

19. Omdat verweerder pas na het instellen van beroep alsnog een besluit heeft genomen, zal de rechtbank verweerder veroordelen in de proceskosten die eisers 2 hebben moeten maken in verband met het instellen van het beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit.

De rechtbank stelt deze kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor ieder afzonderlijk vast op € 267,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 534,00 en een wegingsfactor 0,5). Verweerder moet daarnaast het door eisers 2 betaalde griffierecht vergoeden.