2.1Volgens het college staat het bestemmingsplan niet toe dat het perceel wordt bewoond. Om die reden heeft het college verzoekster gelast om de bewoning vóór 15 oktober 2018 te staken. Als verzoekster niet aan de last voldoet, moet zij een dwangsom van € 9.000,- betalen.

2.2Omdat verzoekster het niet eens was met de last, heeft zij hiertegen bezwaar gemaakt. Een ambtelijke adviescommissie heeft het college op 18 december 2018 geadviseerd om het bezwaar ongegrond te verklaren en de last in stand te laten. Het college heeft dit advies in het bestreden besluit overgenomen en tevens overwogen dat, en waarom verzoekster geen vergunning van rechtswege heeft verkregen.

2.3Het college heeft de begunstigingstermijn, de gestelde termijn om aan de last te voldoen, meermalen verlengd. In de bezwaarfase heeft het college ingestemd met een verlenging van die termijn tot twee weken na de beslissing op bezwaar en, nadat verzoekster een verzoek om voorlopige voorziening had ingediend, met verlenging tot twee weken na de uitspraak van de voorzieningenrechter.

5.2Op de verbeelding (de kaart waarop de bestemmingen zijn weergegeven) is ter plaatse niet de aanduiding ‘wonen’ vermeld. Dit maakt dat op het perceel waarop [naam] is gevestigd, wonen niet is toegestaan. Als die grond toch voor wonen wordt gebruikt, levert dat een overtreding van artikel 2.1, eerste lid aanhef en onder c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) op.

5.3In het rapport van bevindingen over het onderzoek op 13 oktober 2017 is vermeld dat verzoekster staat ingeschreven op het adres [adres] . Verder is vermeld dat het pand op dat adres deel uitmaakt van de ecologische boerderij [naam] en dat het pand deels wordt gebruikt als winkel waar producten van de boerderij worden verkocht. Verzoekster heeft een deel van de begane grond in gebruik als woonkamer/keuken. Zij slaapt op zolder en maakt gebruik van het sanitair voor de bezoekers. Het college heeft zich in de besluitvorming op deze weergave van de situatie ter plaatse gebaseerd.

5.5De voorzieningenrechter overweegt verder dat de omstandigheid dat ter plaatse een agrarisch bedrijf zou zijn toegestaan niet meebrengt dat zo’n bedrijf ook een boerenwoning omvat. Verzoekster ontleent die implicatie aan de definitie van ‘boerderij’ in de Van Dale en niet aan ‘landbouwbedrijf’. Uit de in de planregels gegeven omschrijving van ‘agrarisch bedrijf ‘ is dit ook niet af te leiden. Ten slotte voorziet het bestemmingsplan in de mogelijkheid voor ‘wonen’, mits dat is aangeduid en dat is hier niet het geval.

5.6Verzoekster wordt ook niet gevolgd in haar standpunt dat aan haar van rechtswege een omgevingsvergunning is verleend. Haar aanvraag daartoe, verstopt in de laatste alinea van haar bezwaarschrift van 3 juli 2018 heeft het college terecht niet als een aanvraag omgevingsvergunning aangemerkt. In het bestreden besluit heeft het college daarbij terecht verwezen naar een uitspraak van 20 maart 2019 van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling)n

ECLI:NL:RVS:2019:829

. Daar heeft de Afdeling in een gelijk geval geoordeeld dat vanaf nu een aanvraag omgevingsvergunning gedaan op een andere manier dan langs elektronische weg in het Omgevingsloket alleen dan een aanvraag als bedoeld in artikel 1:3, derde lid, van de Awb is, als voor het bestuursorgaan meteen duidelijk is of kan zijn dat een aanvraag is gedaan. Het dient daarbij altijd te gaan om een zelfstandig stuk. Alleen bij een dergelijke evidente aanvraag kan dus een omgevingsvergunning van rechtswege zijn gegeven. De aanvraag van verzoekster voldoet hier niet aan.

5.7Kortom, verzoekster gebruikt de grond voor ‘wonen’. Daarmee gebruikt zij de grond in strijd met het bestemmingsplan. Omdat daarvoor aan haar geen omgevingsvergunning is verleend is sprake van overtreding van een wettelijk voorschrift, te weten artikel 2.1, eerste lid aanhef en onder c, van de Wabo. Het college was daarom bevoegd om te handhaven.

5.8Het college heeft die bepaling niet expliciet genoemd in het primaire besluit en het bestreden besluit, maar voor verzoekster moet voldoende duidelijk zijn geweest welke overtreding zij ongedaan moest maken. Van strijd met het legaliteitsbeginsel is dan ook geen sprake. Overigens heeft artikel 5:4, tweede lid, van de Awb, waarop verzoekster zich in dit verband beroept, betrekking op bestuurlijke sancties. Een last onder dwangsom is een herstelsanctie en geen bestuurlijke sanctie, zo volgt uit artikel 5:2, eerste lid, onder b en artikel 5:31d van de Awb.

6.1Gelet op het algemeen belang dat gediend is met handhaving, zal in geval van overtreding van een wettelijk voorschrift het bestuursorgaan dat bevoegd is om met een last onder bestuursdwang of dwangsom op te treden, in de regel van deze bevoegdheid gebruik moeten maken. Slechts onder bijzondere omstandigheden mag van het bestuursorgaan worden gevergd, dit niet te doen. Dit kan zich voordoen indien concreet zicht op legalisatie bestaat. Verder kan handhavend optreden zodanig onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen belangen dat van optreden in die concrete situatie moet worden afgezien.

6.2Het college heeft te kennen gegeven dat zij, ook na correcte indiening van een aanvraag, geen omgevingsvergunning voor (tijdelijke) bewoning zal verlenen onder meer omdat bewoning op het achtererf niet past in het stedenbouwkundig perspectief. Daarnaast was ten tijde van de besluitvorming het huidige gebruik (wonen) in strijd is met de bruikleenovereenkomst op basis waarvan zich ter plaatse, tijdelijk, stadsboerderij [naam] heeft gevestigd. Van concreet zicht op legalisatie is daarom geen sprake.

6.3De voorzieningenrechter is ook niet gebleken dat handhavend optreden in dit geval onevenredig is. Het college mocht zwaarder gewicht toekennen aan het belang van handhaving dan aan het belang van verzoekster om het strijdig gebruik te kunnen voortzetten. Daarbij neemt de voorzieningenrechter in aanmerking dat verzoekster in redelijkheid had kunnen weten dat bewoning strijdig gebruik zou opleveren. Dat zij dit sedert enige jaren toch heeft gedaan, al dan niet zonder zich daarover te laten informeren, komt voor haar rekening en risico.

6.4Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is de begunstigingstermijn niet onredelijk kort. Verzoekster is in het primaire besluit een begunstigingstermijn van vierenhalve maand gegeven. Die termijn is meermalen verlengd, recent tot twee weken na de uitspraak van de voorzieningenrechter. Daarmee heeft verzoekster ruim veertien maanden de gelegenheid gekregen om aan de last te voldoen. Die termijn komt de voorzieningenrechter niet onredelijk voor. Dat verzoekster erop hoopte dat het bezwaar en beroep in haar voordeel zouden uitvallen, leidt niet tot een ander oordeel. Verzoekster had rekening moeten houden met een ongegrond beroep en had het afgelopen jaar naar alternatieve woonruimte moeten en kunnen uitkijken. Dat zij dit niet heeft gedaan, zoals zij stelt, komt voor haar rekening en risico.