De Nederlandse Natura 2000-natuur staat onder druk en heeft te lijden onder een te hoge hoeveelheid stikstofdepositie. Via de structurele aanpak stikstof zet het Rijk in op maatregelen om enerzijds de stikstofemissies te verkleinen en anderzijds de natuurgebieden te herstellen. Beide sporen hebben als doel de instandhoudingsdoelen voor de Natura 2000-gebieden te bereiken. Naast bronmaatregelen en directe natuurmaatregelen kan ook een meer natuurinclusieve ruimtelijke inrichting van de omgeving van het Natura 2000-gebied een bijdrage leveren. Dit is het derde spoor van de structurele aanpak stikstof en hiervoor dient deze verkenning.
Natuurinclusieve ruimtelijke inrichting is het natuurinclusiever maken van gebieden waar andere ruimtelijke functies dan natuur dominant zijn. Dit gaat verder dan alleen het letterlijk inrichten van een gebied of locatie: ook het ruimtelijke gebruik (met positieve effecten op stikstofgevoelige Natura 2000-natuur) valt hieronder. Een ontwikkeling is met andere woorden binnen deze verkenning pas ‘natuurinclusief’ als er een causaal verband bestaat tussen de ruimtelijke inrichting of het gebruik en een verbeterde natuurkwaliteit binnen het stikstofgevoelige Natura 2000-gebied. Die verbeterde natuurkwaliteit kan tot uitdrukking komen in verbeterde condities (bodem, water, lucht), meer biodiversiteit of vergroting van leefgebied, waardoor robuustere en meer weerbare Natura 2000-natuur ontstaat.
In de verkenning ‘Naar een Natuurinclusieve Ruimtelijke Inrichting rond Natura 2000- gebieden’ is onderzocht hoe en hoeveel een natuurinclusieve ruimtelijke inrichting kan bijdragen aan stikstofgevoelige Natura 2000-natuur in Nederland. Als werkmethode is het zogenoemde ‘ontwerpend onderzoek’ toegepast, met als doel om inzicht te verkrijgen in de verschillende mogelijkheden voor natuurinclusieve ruimtelijke inrichting.
Verkenningen stikstofopgave voor de langere termijn
Meer weten? Neem een kijkje in het themadossier: klik op de tabs boven het artikel.
