Volgens sommigen is het vraagstuk voor het buitengebied problematisch. Je kan er ook anders naar kijken. Eindelijk krijgt het platteland de plek die het verdient in gebiedsontwikkelingdenkend Nederland.
Het is een spannende tijd voor het buitengebied. De urgentie om toekomstbestendige oplossingen te bedenken is enorm. Niks doen is geen optie en misschien heeft de overheid wel te lang gewacht met het aanpakken van grote vraagstukken.
Ook al zijn er nog zo veel tegengestelde belangen op het platteland, er is ook een hele grote kracht: elke stakeholder heeft passie voor het buitengebied. Je voelt je eigenaar, onderdeel van de plek waar je woont, werkt en leeft. Maar wat is het schipperen met de ruimte! Alles vraagt een plaats: de woningbouwopgave, de energietransitie, het watervraagstuk, landbouw, stikstof, droogte, biodiversiteit. En alles is belangrijk.
Een belangrijke les die we met elkaar geleerd hebben in coronatijd is dat het platteland dé verbindende schakel is voor wonen, werken en recreëren.
Het is bemoedigend dat in de roep naar een nieuw ministerie van Ruimte en Leefomgeving juist de vraagstukken van het buitengebied zo dominant zijn. En is het niet de uitdaging om juist deze opgaven en transities te omarmen als kans? Er zijn drie sleutels voor succes:
1. Ontwarren in plaats van trekken
Te sterk vanuit het belang van individuele opgaven denken is een valkuil. Verruim de blik en trek niet allemaal aan die kluwen wol om ruimte te krijgen voor je eigen probleem of belang, Daardoor raakt hij alleen nog maar meer in de knoop.
We moeten de wirwar ontrafelen door samen te kijken wat er in zijn totaliteit speelt in een gebied. Vervolgens kun een je een stip op de horizon zetten en de puzzel stukje voor stukje gaan oplossen.
2. Gedeeld eigenaarschap
Anders dan in de stad, is er in het buitengebied geen sluitende exploitatie maar een samenspel van verschillende eigenaren. Hoe betrek je iemand die geen grond heeft, maar wel een heel goed idee? Gedeeld eigenaarschap en welbegrepen eigenbelang als waarden voorkomen uitsluiten en wij/zij denken.
3. Fouten maken
Aan korte- en lange termijnoplossingen moet tegelijkertijd worden gewerkt. Het op elkaar wachten werkt frustrerend aan beide kanten. ‘Leren’ is de schakel en verbinding tussen deze twee termijnen. Dit maakt dat je fouten kan maken en dat het verbetert.
Met deze drie sleutels in handen organiseer je uitvoeringskracht en ben je in staat samen dé oplossing te creëren voor elk gebied. Het buitengebied verdient het!
Brochure ‘Duurzame buitengebieden: omarmen van transities als nieuw perspectief’
