How cities can build on the “sharing economy” and smart technology to deliver a “sharing paradigm” that supports justice, solidarity, and sustainability.The future of humanity is urban, and the nature of urban space enables, and necessitates, sharing—of resources, goods and services, experiences. Yet traditional forms of sharing have been undermined in modern cities by social fragmentation and commercialization of the public realm. InSharing Cities, Duncan McLaren and Julian Agyeman argue that the intersection of cities’ highly networked physical space with new digital technologies and new mediated forms of sharing offers cities the opportunity to connect smart technology to justice, solidarity, and sustainability. McLaren and Agyeman explore the opportunities and risks for sustainability, solidarity, and justice in the changing nature of sharing.
McLaren and Agyeman propose a new “sharing paradigm,” which goes beyond the faddish “sharing economy”—seen in such ventures as Uber and TaskRabbit—to envision models of sharing that are not always commercial but also communal, encouraging trust and collaboration. Detailed case studies of San Francisco, Seoul, Copenhagen, Medellín, Amsterdam, and Bengaluru (formerly Bangalore) contextualize the authors’ discussions of collaborative consumption and production; the shared public realm, both physical and virtual; the design of sharing to enhance equity and justice; and the prospects for scaling up the sharing paradigm though city governance. They show how sharing could shift values and norms, enable civic engagement and political activism, and rebuild a shared urban commons. Their case for sharing and solidarity offers a powerful alternative for urban futures to conventional “race-to-the-bottom” narratives of competition, enclosure, and division.
Hoe steden kunnen voortbouwen op de “sharing economy” en slimme technologie om een “sharing paradigm” te leveren dat rechtvaardigheid, solidariteit en duurzaamheid ondersteunt.
De toekomst van de mensheid ligt in de stad, en de aard van de stedelijke ruimte maakt delen mogelijk en noodzakelijk – van middelen, goederen en diensten, ervaringen. Maar traditionele vormen van delen zijn in moderne steden ondermijnd door sociale fragmentatie en commercialisering van de openbare ruimte. In Sharing Cities betogen Duncan McLaren en Julian Agyeman dat de kruising van de sterk genetwerkte fysieke ruimte van steden met nieuwe digitale technologieën en nieuwe gemedieerde vormen van delen, steden de kans biedt om slimme technologie te verbinden met rechtvaardigheid, solidariteit en duurzaamheid. McLaren en Agyeman onderzoeken de kansen en risico’s voor duurzaamheid, solidariteit en rechtvaardigheid in de veranderende aard van het delen.
McLaren en Agyeman stellen een nieuw ‘deelparadigma’ voor, dat verder gaat dan de populaire ‘deeleconomie’ – zoals Uber en TaskRabbit – en modellen voorstelt van delen die niet altijd commercieel zijn, maar ook gemeenschappelijk, en die vertrouwen en samenwerking aanmoedigen. Gedetailleerde casestudies van San Francisco, Seoul, Kopenhagen, Medellín, Amsterdam en Bengaluru (het vroegere Bangalore) contextualiseren de discussies van de auteurs over collaboratieve consumptie en productie; de gedeelde publieke ruimte, zowel fysiek als virtueel; het ontwerp van delen om gelijkheid en rechtvaardigheid te verbeteren; en de vooruitzichten voor het opschalen van het delen-paradigma door middel van stadsbestuur. Ze laten zien hoe delen waarden en normen kan veranderen, burgerparticipatie en politiek activisme mogelijk kan maken, en een gedeelde stedelijke commons kan herbouwen. Hun pleidooi voor delen en solidariteit biedt een krachtig alternatief voor de conventionele “race-to-the-bottom”-verhalen over concurrentie, insluiting en verdeeldheid.
