Eigenaren van appartementencomplexen zijn er verantwoordelijk voor dat hun eigendom voldoet aan het Bouwbesluit 2012. In dit besluit wordt onderscheid gemaakt tussen bestaande gebouwen en nieuwbouw. Voor bestaande bouw gelden niet veel eisen ten aanzien van bruikbaarheid. Voor nieuwbouw zijn in afdeling 4.4 eisen opgenomen over bereikbaarheid en toegankelijkheid, zoals over hoogteverschillen bij de toegang van een complex en de ingangen van de woningen. Het Bouwbesluit maakt daarbij onderscheid tussen een woonfunctie voor zorg, zoals een bejaardenhuis, en andere woongebouwen. Voldoet een gebouw niet aan het Bouwbesluit dan kan de gemeente op grond van de Woningwet daartegen handhavend optreden.
In artikel 13 Woningwet is het college de bevoegdheid gegeven om de eigenaar van een gebouw te verplichten voorzieningen te treffen die verder gaan dan waartoe het Bouwbesluit verplicht, indien dat naar oordeel van het college noodzakelijk is. Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat van deze bevoegdheid zeer terughoudend gebruik moet worden gemaakt, nu niet zomaar op lokaal niveau kan worden afgeweken van de landelijk vastgestelde minimumeisen. Het lijkt dan ook niet zonder meer mogelijk om een gebouweigenaar met toepassing van deze bevoegdheid te verplichten om voorzieningen als drempelloze galerijen of automatische deuren aan te brengen.
Op grond van publiekrecht zijn de mogelijkheden, zeker in geval van bestaande bouw, dus beperkt. Dit laat uiteraard onverlet dat de gemeente met gebouweigenaren, zoals woningcorporaties, afspraken kan maken over het treffen van voorzieningen in bepaalde complexen en over een verdeling van de kosten daarvan. Hierbij ligt het, indien een complex specifiek wordt gebouwd of aangepast voor een bepaalde doelgroep, uiteraard op de weg van de eigenaar om ervoor te zorgen dat die doelgroep daar ook goed kan wonen.
