Om klimaatverandering tegen te gaan wil de Nederlandse overheid de CO2-uitstoot verlagen. In 2030 moet de uitstoot van broeikasgassen, waaronder fossiele brandstoffen, met 49% verminderd zijn en in 2050 zelfs met 95%. Om deze doelstellingen te bereiken heeft de overheid maatregelen getroffen om enerzijds het gebruik van schadelijke stoffen te verminderen – anderzijds neemt de overheid maatregelen om hernieuwbare, duurzame energie te stimuleren, zoals wind- en zonne-energie. Maar waar gaan we deze energiebronnen plaatsen? In dit dossier gaan wij nader in op de juridische ontwikkelingen rond wind- en zonneparken en houden wij u op de hoogte van de laatste jurisprudentie rond dit thema. Voor meer informatie over de energiebronnen zelf en bijbehorend klimaatbeleid, zie de dossiers Windenergie en Zonne-energie op Klimaatweb.
Zonne-energie opwekken is mogelijk door het plaatsen van enkele pv-panelen op een klein oppervlak van een aantal vierkante meters. Daarnaast zijn er ook grootschalige toepassingen van zonnepanelen op daken. Ook worden steeds meer zonneparken op land en water gerealiseerd.
In het Energieakkoord staat windenergie met stip op een als bron om de hernieuwbare energiedoelstelling te halen. Het gaat hierbij zowel om het realiseren van windparken op land als om windparken op zee.
Wet- en regelgeving wordt en moet worden aangepast om zonneparken mogelijk te maken. Hierbij moet rekening gehouden worden met het beleid van het Rijk, de provincies en gemeenten. Zo biedt de Rijksoverheid met de Crisis- en Herstelwet de mogelijkheid om tijdelijk af te wijken van de Wet ruimtelijke ordening waardoor een snelle realisatie op land mogelijk wordt. Daarnaast zijn vergunningen nodig voor de realisatie van wind- en zonneparken. Welke vergunningen nodig zijn, is afhankelijk van de locatie van het energiepark.
Netbeheerders hebben de wettelijke plicht om projecten met zonne- of windenergie aan te sluiten op het net en de opgewekte stroom te transporteren. Het opwekken van hernieuwbare energie vraag om zoveel capaciteit van het net dat er momenteel op verschillende plaatsen een tekort is aan voldoende capaciteit om de geproduceerde elektriciteit te transporteren. Door de ambities uit het Klimaatakkoord is het van belang om genoeg hernieuwbare energie te produceren. De zekerheid dat opgewekte stroom aan het net kan worden geleverd en kan worden getransporteerd is daarbij cruciaal. Het gebrek aan voldoende netwerkcapaciteit staat dan ook hoog op de (politieke) agenda. Onlangs heeft de minister van Economische Zaken en Klimaat kortetermijnoplossingen voorgesteld tot er een structurele oplossing voor het gebrek aan netcapaciteit is.
