Misschien is dit op het eerste gezicht geen constructieve vraag maar wel één die leeft in bestuurlijk Nederland. Gemeenten lopen aan tegen de grenzen van succesvol samenwerken. De samenwerking die een paar jaar geleden als ambitieuze of meest haalbare (tussen)oplossing werd gestart, blijkt in de praktijk niet de beloofde vruchten af te werpen. Gebrek aan grip, meerdere kapiteins op één schip, het niet inboeken van begrote efficiencywinsten of verschuivende ambities – de rek is eruit. Wie durft het aan om kritisch te kijken naar zijn of haar samenwerkingsconstructies? Oftewel: wat is de bestuurlijke toekomst van jouw samenwerkingsverband?
Veel hedendaagse maatschappelijke problemen zijn te complex geworden om met traditionele benaderingen op te lossen. Steeds vaker werken publieke organisaties daarom samen met designers aan oplossingen. De methodes, technieken en mentaliteit van designers is bijzonder beloftevol om een nieuw perspectief te ontwikkelen voor maatschappelijke vraagstukken.
Er zijn al aansprekende resultaten op allerhande vlakken; in de ruimtelijke ordening, de zorg, het onderwijs, de agrarische sector, en op het gebied van duurzaamheid en klimaat. Dit geeft reden voor optimisme, maar er is ook aanleiding voor kritische reflectie. Een goed idee alléén leidt doorgaans nog niet tot de gewenste verandering. Organisaties en systemen blijken taai, de benodigde besluitvorming en middelen blijven uit. Voorstellen van designers blijken politiek en maatschappelijk daardoor niet altijd haalbaar. Het erkennen van de enorme verschillen tussen beiden, ook in aanpak, is essentieel voor het succes van de impact.
