Welke functie heeft een stad in de toekomst? Bloggend en journalistiek Nederland raakt er niet over uitgepraat. Recent laaide de discussie weer op. Waarom zet Nederland niet in op de ontwikkeling van één wereldstad? In Nederland blijft dit onderwerp actueel door de lang geleden ingezette Randstad-koers.
Is deze spreidingsgedachte vandaag nog houdbaar? Het levert in ieder geval geen wereldstad op. Leerde ik op de universiteit ooit dat de Randstad eigenlijk een unieke verzameling steden is die samen één vormen, de enige die dát nu nog durft te beweren is de minister. Nu lees ik, voor de ontwikkeling van een moderne wereldstad heb je nodig; massa, connectiviteit en dichtheid. En door vast te houden aan het multi-stedenbeleid laten we deze drie ingrediënten in de ijskast liggen. Politiek Nederland lijkt tevreden met de middelgrote steden die met aandacht, beleid en voorzichtige groei ontwikkeld worden. Waar leefkwaliteit voorop staat, kleinschalige ontwikkelingen de boventoon voeren en verandering langzaam komt. Maar waar ook vaak sprake is van leegstand, gebrek aan eigen identiteit, halfgevulde bedrijfsterreinen die de entree van de stad vormen en een gemeenteraad die met elkaar overhoop ligt over poep in het park.
Opvallend daarin, is dat de stad zelf ondertussen bezig lijkt met een media-offensief. Amsterdam loopt in deze aanpak voorop. Amsterdam, dat is de stad van alles wat hip, internationaal en vernieuwend is. Er worden magazines voor volgeschreven, waar de PR- en marketingsaus vanaf druipt. Een wereldstad in mini-formaat? Of een dorp met grootheidswaanzin?
Ook van negatieve publiciteit wordt gebruik gemaakt. Welke Nederlandse stad kan nou beweren dat ze de stroom toeristen nauwelijks aankan? Zeker op het gebied van ruimtelijke ontwikkeling lijkt alles wat de stad aanraakt in goud te veranderen. De stad waar de Wallen worden getransformeerd door middel van burgerparticipatie. De stad waar momenteel vier nieuwe restaurants per week worden geopend. Waar de huizenprijzen gemiddeld 53% boven het landelijk gemiddelde liggen. Maar ook, de stad van de booming Zuidas, horeca waar alleen nog Engels wordt gesproken, waar de gemiddelde Nederlander zich (zeker met auto) niet meer waagt, waar de leefbaarheid in de knel komt rondom de uitgaansgebieden, nieuwe appartementen door buitenlandse investeerders worden opgekocht en waar de gemeenteraad in oktober niet één maar vijf schietincidenten behandelt uit het afgelopen jaar.
Als niemand anders het doet, dan eigent Amsterdam zich de titel Wereldstad zelf wel toe. En dat doet ze met flair en bravoure. Waar ik dan weer van hou. Dat de stad steeds meer los komt te staan van de rest van Nederland, in cultureel, economisch en sociaal opzicht, dat neemt ze wellicht voor lief. Gelukkig is het een stad van steen en staal, en kan ze niet ineens vertrekken. Anders zou ze zomaar eens naar New York kunnen verhuizen.
