Brand in een goed geïsoleerde woning leidt eerder tot onveilige situaties dan in een matig geïsoleerd ouder huis. De algemene gedachte is dat dit komt door het opsluiten van warmte en rook in deze goed geisoleerde omhulling. Maar in werkelijkheid zijn heel andere randvoorwaarden bepalend hiervoor.
Om het energiegebruik voor het klimatiseren van het binnenklimaat te beperken, moet het energieverlies door de uitwendige scheidingsconstructies beperkt worden. De bouwregelgeving (Bouwbesluit 2012) stelt daarom eisen aan de thermische isolatie en luchtdoorlatendheid van de woningschil. Voor moderne nieuwbouwwoningen moet daarnaast een energieprestatie geleverd worden, of gelden vanwege het passiefhuis- of
active-house
-concept nog strengere grenswaarden. De beperking van het energiegebruik onder gebruikscondities betekent automatisch beperking van het warmteverlies vanuit de woning onder brandcondities. De algemene gedachte is dat daardoor in goed geïsoleerde en luchtdichte woningen woningbranden eerder gevaarlijk worden. Maar het energietransport door de scheidingsconstructies is zo laag in vergelijking met de energieproductie door brand, dat deze geen rol van betekenis speelt. Blijkbaar spelen andere mechanismen een rol die het onderscheid maken tussen een goed geïsoleerde luchtdichte woning en een traditionele, oudere woning. De twee belangrijkste mechanismen worden hierna toegelicht.
Lees en/of download het gehele artikel
Consequenties van goed geïsoleerde, luchtdichte woningschil
