In haar uitspraak van 10 mei 2023 (ECLI:NL:RVS:2023:1811) oordeelt de Afdeling dat de opgelegde last onder dwangsom die strekt tot het binnen drie maanden verwijderen en verwijderd houden van twee van de drie woonvoorzieningen (badkamer, keuken en toilet) uit een zonder de vereiste omgevingsvergunning gerealiseerde en meer dan 25 jaar in strijd met het bestemmingsplan gebruikte aanbouw voor bewoning niet onevenredig is.
De Afdeling stelt vast dat de aanbouw moet worden aangemerkt als een zelfstandige woning, aangezien de aanbouw alle wezenlijke voorzieningen bevat die nodig zijn voor zelfstandige bewoning, de aanbouw een eigen afsluitbare toegang heeft en de aanbouw niet alleen voor zelfstandige bewoning kan worden gebruikt maar ook feitelijk als zodanig wordt gebruikt. Appellant mocht de zelfstandige woning om die reden niet zonder de vereiste omgevingsvergunning bouwen en in gebruik nemen. Voor wat betreft de evenwichtigheid van de opgelegde last overweegt de Afdeling in het licht van haar uitspraak van 2 februari 2022 (ECLI:NL:RVS:2022:285) dat legalisatie niet mogelijk is en het in dit geval vanwege de doorlopende gevolgen gaat om een overtreding van niet geringe aard en ernst. Volgens de Afdeling heeft de rechtbank te veel gewicht toegekend aan de omstandigheid dat appellant de aanbouw al sinds 1996 bewoont en de verbouwing al heeft plaatsgevonden in 1999/2000. De Afdeling acht het inherent aan handhavend optreden dat bewoning van de aanbouw niet meer (goed) mogelijk is en beschouwt het feit dat appellant als gevolg daarvan een andere woning moet zoeken in zoverre niet als een bijzondere omstandigheid die handhavend optreden op zichzelf onevenredig maakt. Mede gelet op het algemeen belang dat is gediend met handhaving acht de Afdeling de last niet onevenwichtig.
KENNISBANK