In deze column wordt ingegaan op de handelingskaders voor PFAS, de invulling die daarmee wordt gegeven aan de zorgplichten en of uit het vaststellen van de handelingskaders eventuele overheidsaansprakelijkheid kan voortvloeien.
Tot 29 november 2019 lag het land een tijd stil vanwege PFAS. Dat was althans het algemene gevoelen in (onder meer) de bouw. Zoals inmiddels breed bekend zal zijn, staat PFAS voor een groep van meer dan 4700 substanties van per- of polyfluoralkylverbindingen. PFAS wordt onder meer gebruikt bij het maken van teflonpannen, blusschuim, pizzadozen, regenkleding, cosmetica en tapijten. Juist vanwege brandwerende en water- of vetafstotende eigenschappen zijn PFAS wijd verbreid. Alleen: PFAS breekt in het milieu amper af en hoopt zich dus op. Doel van de Rijksoverheid werd daarom om verspreiding van PFAS te voorkomen. Dat betekende een stevige rem op het verspreiden van grond- en baggerspecie waarin (mogelijk) een te hoog gehalte aan PFAS zit. De Rijksoverheid kwam met een aantal handelingskaders. Vooralsnog het laatste is van 29 november 2019. De vraag rijst, of er niet sneller gehandeld had kunnen worden en of het feitelijk laten stilvallen van het land wel gebaseerd is op een juiste lezing van wetsartikelen. Zou één of ander nog kunnen leiden tot overheidsaansprakelijkheid? Ik bespreek kort de kern van twee handelingskaders en ga vervolgens in op aansprakelijkheidsvragen.
