Staatssecretaris Dijksma (IenM) stuurt het eindadvies van de bestuurlijke werkgroep evaluatie geurregelgeving veehouderij naar de Tweede Kamer. Zij geeft daarbij haar beleidsreactie op het advies.
In september 2015 heeft u het tussenadvies van de bestuurlijke werkgroep evaluatie geurregelgeving veehouderij ontvangen 1). Hierbij stuur ik u het eindadvies van deze werkgroep (bijlage I). In deze brief geef ik u mijn reactie op dit eindadvies.
Aanleiding
De Wet geurhinder en veehouderij (hierna: Wgv) is in 2007 in werking getreden. De Wgv beoogde ten opzichte van de toen bestaande regelgevingsituatie beter te voldoen aan de uitgangspunten van robuustheid, rechtszekerheid, beperking van cumulatie-effecten, transparantie en eenduidigheid door een helder normenkader te schetsen voor feitelijk verschillende situaties 2). Belangrijke randvoorwaarde was dat ontwikkelruimte voor bestaande bedrijven met de nieuwe regelgeving niet zou worden ingeperkt 3).
In de loop van de jaren is kritiek ontstaan op dit stelsel van geurnormering. In reactie hierop heeft mijn ambtsvoorganger een bestuurlijke werkgroep ingesteld. Deze had tot doel om de Wgv te evalueren 4). De werkgroep bestond uit vertegenwoordigers van VNG, IPO, LTO, GGD, milieufederaties en burgergroeperingen. Voorzitters waren achtereenvolgens de heer L.H.J. Verheijen (tot medio 2015) en de heer J.C. Verdaas.
1) Kamerstuk 29 383, nr. 244
2) Kamerstuk 27 835, nr. 26
3) Kamerstuk 27 835, nr. 25
4) Zie Kamerstuk 29 383, nr. 240
Beleidsreactie
Allereerst ben ik de werkgroep erke ntelijk voor zijn gedeg en werk. Naar aanleiding van het advies wil ik ingaan op de volgende twee onderwerpen: de beperkte hande lingsruimte van gemeenten en aanpassing van de geurnorm en de onderbouwing hiervan.
Handelingsruimte van gemeenten
Omdat geur een lokaal probleem is, is er een passende norm nodig op lokaal niveau. De Omgevingswet zal met het Besluit kwaliteit leefomgeving de gemeenten de ruimte bieden binnen een bepaalde bandbreedte de eigen norm te kiezen. Daarmee biedt de Omgevingswet de gemeenten handelingsruimte om het gewenste lokale maatwerk te bieden. Dit geeft tegelijkertijd ruimte voor een integrale aanpak en afweging voor de verduurzaming van de veehouderij. Daar kom ik hieronder op terug.
Hoogte en onderbouwing van de norm
Er zijn verschillende hinderbelevingsonderzoeken uitgevoerd over de jaren heen (zie bijlage II). Ik maak hieruit op dat de onderzoeken geen eenduidig landelijk verband opleveren tussen geurbelasting en hinderervaring (ten opzichte van de landelijke norm).
Mede ook gelet op de ruimte die de Omgevingswet aan gemeenten biedt, geven de hinderbelevingsonderzoeken mij vooralsnog geen aanleiding om nieuw onderzoek uit te voeren en op basis daarvan de geurnormen aan te passen.
Omdat geur vooral een lokaal vraagstuk is, zou lokaal onderzoek wél nut kunnen hebben ter onderbouwing van lokaal beleid en het vaststellen van de lokale norm.
Integrale aanpak verduurzaming veehouderij
H et is goed om het vraagstuk van geur niet geïsoleerd te bekijken. Het is immers één van de elementen die spelen bij veehouderij. De Staatssecretaris van E conomische Z aken en ik bevorderen dan ook een integrale aanpak van de verduurzaming van de veehouderij .
Onlangs heeft de commiss ie Nijpels adviezen over een integrale aanpak gegeven . Als onderdeel van zon integrale benadering zal ook de geurproblematiek binnen de diverse sectoren aan de orde kunnen komen. Als in dat kader blijkt dat aanpassing van geurr egels toch nodig is, zal ik in nauw overleg met alle betrokken partijen voorstellen hiervoor ontwikkelen.
Bjilage 'De relatie tussen geurbelasting en geurgehinderden'
Bijlage Eindadvies werkgroep evaluatie geurregelgeving veehouderij
