Met de keuze van minister Ollongren om de Wet kwaliteitsborging voor het bouwen niet aan te passen is alle inzet op het vinden van steun bij brancheorganisaties om de Eerste Kamer te overtuigen dat de ingeslagen weg de enig juiste is en reparatie met lagere regelgeving op een later moment prima gaat lukken.
Steun moet een groot deel van de twijfel wegnemen. Brancheorganisaties verbinden zich immers, onder voorbehoud, aan de stelselwijziging. Als die clubs zich er prima in kunnen vinden dan kan er toch eigenlijk niets mis mee zijn?
Steun is straks gebaseerd op een reeks voorwaarden. Zijn de handtekeningen gezet dan lijkt het alsof we nog slechts een paar hindernissen moeten nemen en dan zou het goed moeten komen.
Ik geloof er helemaal niets van. Het is en blijft op deze manier doormodderen. Het onderhandelen over een bestuursakkoord met brancheorganisaties gebeurt niet omdat iedereen hallelujah het licht heeft gezien en we vanaf nu, of binnenkort, hand in hand hetzelfde resultaat gaan nastreven. Het gebeurt omdat niet meepraten geen optie is.
De recente brief van onze minister aan de Eerste Kamer om behandeling van de wet te hervatten heeft het nodige stof doen opwaaien. De brancheorganisaties: Er is nog helemaal geen akkoord dus zeg dan ook niet dat we al een eind op stoom zijn. Minister: Misschien was mijn brief niet helemaal duidelijk maar het klopt, we moeten het wel eerst nog even eens worden . Het was toch ook prima om naar de achterban even te melden dat de minister misschien een iets te rooskleurige bril op heeft gehad bij het schrijven van de brief: Er is nog helemaal geen akkoord klaar. We hebben het hier immers niet over precontractuele onderhandelingen die partijen reeds in bepaalde mate binden.
Oké, de paaltjes zijn wederom gezet, of eigenlijk verzet, de messen nog eens extra geslepen, en het is maar weer duidelijk hoe het zit en verder zal gaan moeizaam.
We zijn een paar dagen verder en hoppa, nu komt Vereniging Eigen Huis met een inmiddels oude pilot private kwaliteitsborging op de proppen om bij nader inzien de nodige bemerkingen op het werk van de kwaliteitsborgers te etaleren. Tja, wat moet je daar nu weer mee?
Met in graniet gebeitelde akkoorden, plechtige beloften, met bloed bezegelde afspraken wordt het niet geregeld.
Bij het minste of geringste zullen de afspraken weer ter discussie worden gesteld. We hebben het immers over subjectieve zaken waar je met voortschrijdend inzicht, of als het je even niet zint, alle kanten mee op kunt, ook weer terug naar af. Ook betreft het afspraken met partijen die het eigenlijk niet echt zien zitten. Dat wordt dus nog heel lang polderen met ongewisse uitkomst. De hakken zullen nog vaak in het zand gaan.
Hoe de wet van Gewoon niet goed genoeg volgens de Eerste Kamer naar een voldoende of beter transformeert, na het nog te verrichten huiswerk lagere regelgeving, is hobbel één. Het lijkt me naïef te veronderstellen dat de Eerste Kamer dat wel gelooft of zo onder de indruk is van de nu spontane oprechte steun van brancheorganisaties, dat het er eigenlijk niet meer zo toe doet.
Voor wie gelooft dat doorpolderen, het summum van onze democratische besluitvorming, uiteindelijk een juweeltje van een wet oplevert, is de gang van zaken feest.
De komende drie jaar hebben we op deze manier in ieder geval geen enkele verbetering en pas in 2021 gaan we, in het meest gunstige geval, gefaseerd aan de slag om te ontdekken of het inderdaad wel een verbetering is. Er is vooralsnog geen steun voor een stap voor stap benadering, nu doen wat kan en ook moet gebaseerd op prioriteiten en urgentie.
Aanvulling blog 11-07-2018
Toepasselijke quote CDA-senator Greetje de Vries-Leggedoor: De oplossing van Ollongren ligt gevoelig, wil ze wel kwijt. De minister wil onduidelijkheden wegwerken in lagere wetgeving, maar dan hebben wij er geen zicht meer op en weet je niet of er dingen in komen te staan die in strijd zijn met de wet.. Zoals gezegd ... daar begint het mee.
