Met sombere gezichten liepen we in de herfst van 2003 door de wijk: de opzichter van de Buitendienst, de beleidsmedewerker Cultuurtechniek en ik. Grote stukken plantsoen waren verdwenen in allerlei achtertuinen. En de rest van het plantsoen lag er ook al niet lekker bij: hier en daar was afval gestort en er waren ook olifantenpaadjes ontstaan.

Terug op het gemeentehuis bekeken we een luchtfoto, met daarop kadastrale lijnen geprojecteerd. Wat we buiten zagen, werd op ons scherm nog eens zéér zichtbaar. Hoe zat dat eigenlijk juridisch? Verjaring? Eigenrichting? Tweewegenleer? Ik ging me er in verdiepen. Langzaamaan liep het een beetje uit de hand: mijn kennis nam enorm toe, mijn notities over het onderwerp ook en ik begon er les over te geven. Er kwam een blog: www.illegaalgrondgebruik.nl, een eigen bedrijf (Van Leijen Overheidsrecht) en een Van Leijen Academie. En nog meer lessen en trainingen over dit onderwerp en dit jaar zelfs een landelijk congres.

En nu dus een boek over deze materie.

Het is een eenzaam proces, zo’n boek schrijven. Zonder de steun van velen, was dat natuurlijk nooit gelukt. Mijn eerste dank gaat uit naar mijn ouders, voor hun nooit aflatende, liefdevolle steun. Mijn vader heeft me het goede voorbeeld gegeven, als docent Bestuursrecht. Hij bracht me de liefde voor het openbaar bestuur bij. Daarnaast ben ik mijn eindredacteur, mr. Trees van der Schoot veel dank verschuldigd, voor haar geduld en wijze opmerkingen bij eerdere versies van dit boek. Leo Verhoeven, collega bij de gemeente, en prof. mr. Alex Geert Castermans (Leiden) hebben me ook met kritische opmerkingen over eerdere versies erg goed geholpen. Prof. mr. Steven Bartels (Nijmegen) heeft me in diverse telefoongesprekken over dit onderwerp, voor valkuilen behoed. En ook alle mensen aan wie ik de afgelopen jaren les heb mogen geven en geadviseerd, ben ik dank verschuldigd: dank zij hen leerde ik nog veel meer over de praktijk en de toepassing van het recht rondom illegaal grondgebruik.

Tot slot gaat mijn grootste dank uit naar mijn gezin. Mijn kinderen hebben me soms maar weinig gezien, want mama moest weer “aan haar boek werken”. En mijn man, dr.ir. Jan ten Thije, ook genoemd Boonkkamp, bleef maar volhouden dat ik het af moest maken. Als hij een boek kon schrijven over zijn vak, dan kon ik dat toch ook? En daarin had hij helemaal gelijk.

’s-Hertogenbosch, 17 november 2014